We ontwaken omstreeks 7u30 en na ons ontbijt nemen we een plaatselijke gids voor een verkennende stadswandeling. Na een half uurtje houden we het echter voor bekeken want de man hoort zichzelf veel te graag praten. Op eigen houtje verkennen we de stad. Merida is de hoofdstad van Yucatán en werd gesticht in 1542 door Fransisco de Monteja. Ze ademt een relaxte sfeer uit en staat in Mexico bekend als de witte stad vanwege de witgepleisterde huizen en de overwegend witte kledij van de lokale bevolking. We bezoeken eerst het stadhuis, waarvan de prachtige zuilengalerij uitkijkt over het centrale plein. Op het plein zien we voornamelijk mannen. Hard werken doen ze hier zeker niet. Ze zitten maar wat te zitten in de schaduw van de bomen. Overal zien we schoenpoetsertjes en heel wat inwoners stoppen ook om hun schoenen te laten opblinken. In dit stadje hebben we ons eerste contact met de Mexicaanse bevolking. Wat ons onmiddellijk opvalt, is dat de mensen het echt wel appreciëren als je hen in het Spaans aanspreekt. Je zou verwachten dat er in de toeristische gebieden wel wat Engels gesproken wordt maar dat blijkt niet het geval te zijn.
We wandelen in de richting van de Paseo de Montego, de mooiste avenue van de stad waar alle consulaten gevestigd zijn. Aan het einde van deze avenue bevindt zich het monument van de vlag, welke de moderne geschiedenis van Merida uitbeeldt. Vele van de koloniale gebouwen zijn goed bewaard gebleven. Onderweg naar het antropologische museum, lopen we voorbij prachtige huizen maar we zien ook vervallen krotten die ondanks hun verval een zekere charme uitstralen. Waarschijnlijk zijn het de pastelkleurtjes die het hem doen. Wanneer we het antropologische museum uitkomen, worden we verrast door een hevig onweer. Wat zachtjes begon, eindigt in een heuse stortvloed. Op 5 min staan de straten blank. We besluiten toch naar het hotel terug te gaan maar zonder paraplu is dat een hele belevenis. Met onze schoenen in de hand en onze camera’s in een plastiek zak, hollen we als twee waterkuikens door de straten, door de Mexicanen aangestaard alsof we buitenlandse wezens zijn. Ze lachen ons vrolijk toe en vinden ons echt wel twee domme gansjes. Achteraf begrijpen we pas waarom. Het blijft nooit uren na elkaar regenen. Na een goed half uur klaart de hemel weer op, de zon straalt en de straten zijn terug opgedroogd. Onze eerste belangrijke les: wacht tot de regen stopt en ga dan weer verder.
Bij aankomst in het hotel blijkt dat de elektriciteit is uitgevallen door het onweer. Geen verlichting en geen airco. De temperatuur in de kamer loopt op en de hitte is er niet te harden. Nu het nog licht is buiten, pakken we alvast onze koffers want ze weten niet hoe lang de panne zal duren. Zonder te douchen naar het restaurant deze keer. Bij terugkomst hebben we gelukkig terug elektriciteit.
We wandelen in de richting van de Paseo de Montego, de mooiste avenue van de stad waar alle consulaten gevestigd zijn. Aan het einde van deze avenue bevindt zich het monument van de vlag, welke de moderne geschiedenis van Merida uitbeeldt. Vele van de koloniale gebouwen zijn goed bewaard gebleven. Onderweg naar het antropologische museum, lopen we voorbij prachtige huizen maar we zien ook vervallen krotten die ondanks hun verval een zekere charme uitstralen. Waarschijnlijk zijn het de pastelkleurtjes die het hem doen. Wanneer we het antropologische museum uitkomen, worden we verrast door een hevig onweer. Wat zachtjes begon, eindigt in een heuse stortvloed. Op 5 min staan de straten blank. We besluiten toch naar het hotel terug te gaan maar zonder paraplu is dat een hele belevenis. Met onze schoenen in de hand en onze camera’s in een plastiek zak, hollen we als twee waterkuikens door de straten, door de Mexicanen aangestaard alsof we buitenlandse wezens zijn. Ze lachen ons vrolijk toe en vinden ons echt wel twee domme gansjes. Achteraf begrijpen we pas waarom. Het blijft nooit uren na elkaar regenen. Na een goed half uur klaart de hemel weer op, de zon straalt en de straten zijn terug opgedroogd. Onze eerste belangrijke les: wacht tot de regen stopt en ga dan weer verder.
Bij aankomst in het hotel blijkt dat de elektriciteit is uitgevallen door het onweer. Geen verlichting en geen airco. De temperatuur in de kamer loopt op en de hitte is er niet te harden. Nu het nog licht is buiten, pakken we alvast onze koffers want ze weten niet hoe lang de panne zal duren. Zonder te douchen naar het restaurant deze keer. Bij terugkomst hebben we gelukkig terug elektriciteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten