Copacabana - Cuzco

Super geslapen vannacht dus volledig uitgerust aan het ontbijt. Vandaag vertrekken we terug naar Peru dus komt een klein taxi busje ons ophalen aan het hotel om naar de grens te rijden in Kasani. Iets voor de grens is er weer een blokkade want de weg is dicht voor wegenwerken. Gelukkig weet onze chauffeur weer een binnenweg. Rustig manoeuvreert hij zijn busje de heuvel af onder het toeziend oog van Fabian, want alle koffers liggen mooi opgestapeld op het dak en ze zijn niet vastgemaakt. Het laatste wat we willen, is dat er weer een koffer verdwijnt. Aan de grens wisselen we de laatste bolivios voor soles alvorens naar het immigratie kantoor te gaan. Dit gaat stipt om half 9 open en wij zijn de eerste van de dag. Het verloopt allemaal vlot en we wandelen door de poort de heuvel af naar Peru. Daar staat er een splinternieuwe bus ons op te wachten (slechts 7000 km op de teller en hij ruikt nog naar nieuw). We rijden langs de zuidoever van het Titicacameer, dat met dit heldere weer een prachtig uitzicht biedt op de besneeuwde zesduizenders van de bergketen Cordillera Real. Dwars door de Altiplano langs maïs- en quinoavelden afgewisseld met stukken braakliggend land. In Puno stoppen we om de achtergebleven koffer van Paula en Achiel op te pikken. Nadat we de drukke stad Juliaca gepasseerd zijn, rijden we door het gebied waar eens de Pukura-cultuur heerste, op weg naar de ruim 4300 meter hoge pas La Raya. Daar lunchen we ... heel gezellig allemaal buiten op het binnenplaatsje van een winkeltje, omringt door de plaatselijk toiletten. Maar dat is de enige plek waar we rustig kunnen genieten van ons broodje in de zon. Plots zie ik Fabian een ijsje eten - daar snak ik nu al heel de vakantie naar. Het is een soort magnum dus veilig .. dat is genieten! Na de lunch verandert het landschap en vergapen we ons aan het landelijke leven dat aan ons voorbijtrekt. We komen op een gegeven ogenblik voorbij prachtige gletsjers en even verderop zien we de plaats waar de Amazonerivier ontspringt. Beneden ons loopt de spoorweg naar Cuzco, parallel met de weg. Voor een treinkaartje betaal je 298 USD en je doet er 11 uur over terwijl je via de weg er slechts 5 uur over doet. De trein zit dan ook volgestouwd met rijke Amerikanen die niet beter weten. Om en rond het station zie je dan ook veel souvenirverkopers en mooi geklede dames met lama's aan hun zij.

We dalen af richting Cuzco en de sfeer in ons busje zit er goed in. Malika speelt voor waarzegster en is er van overtuigd dat Brenda volgend jaar zwanger wordt. Zij begint er niet meer aan zegt ze want ze neemt haar gerief. Stefaan wil weten wat ze daarmee bedoelt ... Op de duur ligt bijna heel haar privéleven op tafel. Er wordt een beetje met haar gelachen maar dat heeft ze niet echt door - hilarisch! Nadat Fabian alles bijna 2 keer heeft uitgelegd betreffende de komende dagen (1 keer voor ons, 1 keer voor Malika) moeten er knopen doorgehakt worden. We zijn 5 dagen in Cuzco en er is best wel wat te zien ... bovendien zijn er ook leuke excursies die we kunnen maken. Daar moeten we straks even over nadenken. Maar eerst inchecken in ons hotel. Dit ligt midden in het centrum en de kamers zijn best mooi. Om half 7 heeft Annelies briefing over haar beklimming van de Machu Picchu. Ze ziet het helemaal zitten! De meesten zijn al vertrokken naar een restaurant dus wij offeren ons op om met Malika te gaan eten 's avonds. We kiezen een klein straatje nabij de Plaza de Armas waarin zich tientallen restaurantjes bevinden. Er biedt er eentje gratis pisco sour aan dus dat slaan we niet af - te meer omdat wij er eentje extra hebben dan want Malika drinkt als goede moslima geen alcohol ... maar dat vinden wij helemaal niet erg! Het eten is ook lekker en het gesprek valt wel mee nu we maar met ons drieën zijn.

Posted with Blogsy