Vanmorgen wat gerommel in de buik dus een licht ontbijt ondanks het uitgebreide ontbijtbuffet. Hier in Peru hebben ze zo veel verschillende soorten cereals met aardbeien yoghurt en honing dus er is keuze genoeg. Ik laat de lekkere eitjes, worstjes en pancakes aan mij voorbij gaan. We zetten onze bagage beneden in de lobby en vertrekken dan met een wel heel speciaal vervoersmiddel naar de Uros Rieteilanden. Buiten staan 5 echte bakfietsen ons op te wachten. Per twee nemen we plaats en dan kunnen we door de straten van Puno naar de Puno Bay rijden. Speciaal is wel dat wij vooraan zitten en de chauffeur achter ons, net omgekeerd dus dan in Azië. Veel leuker ook want nu zie je tenminste iets. Het is lekker rustig want het is zondag. Het Peruviaanse leven komt stilaan op gang, het is nog frisjes maar de lucht is blauw en er staat al een flauw zonnetje. In de haven nemen we de boot en wanneer we de eilanden naderen begint de zon volop te schijnen. Aangekomen op deze drijvende eilanden, krijgen we een uitleg over hoe de Uros-indianen vroeger leefden, al willen de mensen op de eilanden zelf en onze plaatselijke gids ons wel doen geloven dat de mensen er nu ook nog leven. Dat is echter niet het geval en dat merk je aan alles. Van zodra we voet aan wal zetten - vreemd gevoel trouwens want de onderkant rot zachtjes weg - worden alle mogelijke souvenirs uitgepakt en tentoongesteld. De mensen laten zich ook gewillig fotograferen maar we voelen wel een lichte drang om te kopen. Alles is hier zo goedkoop dat iedereen wel een kleinigheidje koopt ook al hebben ze niet echt dingen waarvan je zegt 'goh dat wil ik nu echt graag hebben'. Ja jullie lezen het goed ... koopzieke Nadine gaat niet met veel naar huis komen.
Na de excursie nemen we de boot terug naar Puno en gaan dan de bus op richting Bolivië. Fabian is er al helemaal op gekleed en heeft een T-shirt aangetrokken van de Boliviaanse voetbalploeg ... kwestie van op zeker te spelen. Wanneer we bijna aan de grens komen zegt Fabian ons nogmaals dat we hem daar niet mogen aanspreken als gids, want dan komt hij in de problemen. Bolivië is namelijk zo corrupt als de pest en het is absoluut verboden zelf te gidsen. Als je een gids wil, moet je een Boliviaan inhuren! Dat heeft Koning Aap dan ook gedaan ... Grace, een kleine, vriendelijke dame staat ons dan ook al op te wachten. Eerst gaan we dollars omwisselen in bolivos, de plaatselijke munt van Bolivië. Annelies geeft me haar slechte 100 USD biljet en we gaan proberen. Ik vraag om te wisselen in kleine coupures. We zitten nog in Peru en Fabian geeft ons weinig hoop maar wonder boven wonder ... ze accepteren het. Daarna moeten we de grensformaliteiten trotseren maar dat gaat allemaal heel vlot. Ik zat er wel wat mee in want plots realiseerde ik me dat ik nog steeds de coca bladeren in mijn tas heb zitten. Fabian stelt me echter gerust Bolivië is hét land van de cocaïne en alles maar dan ook alles mag de grens over - er is hoegenaamd geen controle ... alleen gidsen daar zijn ze allergisch voor. We ondervinden inderdaad geen problemen. Aan de andere kant in Bolivië staat onze bus ons al op te wachten. Plots is er paniek ... Achiel roept Paula uit de bus ... blijkbaar is hun koffer er niet bij. Volgens Paula zat ze wel in de bus bij vertrek in Puno en volgens Fabian kan ze nooit aan de grens verdwenen zijn. Er worden wat telefoontjes gedaan maar na een half uurtje is er nog geen uitsluitsel. De buschauffeur zegt dat er geen koffer meer in zijn bus zit en het hotel in Puno kan Fabian niet bereiken. Er zit niks anders op dan af te wachten maar de sfeer is plots wel wat bedrukt. Malika vraagt wel 5 keer aan Fabian of haar roze koffertje er wel in zit ... tactvol als altijd ... maar ja ze weet niet beter. Ben er wel van overtuigd dat ze een gouden hart heeft (dat dat uit mijn pen komt, ben er zelf verbaasd over). 'Als Paula een BH nodig heeft', zegt ze, 'dan mag ze er altijd eentje bij mij komen lenen want ik heb er toch 15 bij'. Lief toch - alleen Paula zou er in verdrinken. Eens over de grens zien we het landschap veranderen. We rijden de hele tijd naast het Titicacameer, het grootste bevaarbare meer ter wereld en 8550 km2 groot. De grens tussen Peru en Bolivië loopt ook door het meer - 60% Peru en 40% Bolivië. Wanneer we uitstappen, komen de kindjes al naar ons toegelopen.
Geen lama's en alpaca's meer - wel schaapjes, koeien en ezels. Het eerste dorp in Bolivië dat we binnenrijden is groezelig, vuil en je ziet gewoon dat hier de armoede enorm is. De chauffeur van onze bus is net Fred Flinstone .. die denkt dat hij met de Flinstone mobiel rijdt, het gaat maar niet vooruit en Fabian wordt een beetje ongeduldig. Meer dan een half uur later arriveren we op het uitkijkpunt van de stad La Paz. Van hierboven zie je pas hoe groot deze stad is. Daarom ook dat de bewoners van La Paz steeds zeggen dat hun stad de hoofdstad is van Bolivië alhoewel dat niet zo is. Sucre is de officiële hoofdstad maar hier gaan we niet naartoe tijdens deze reis. Wanneer we uiteindelijk La Paz binnenrijden, laat dit ook geen verpletterende indruk na ... bakstenen en betonnen huizen met een dak en daar is dan ook alles mee gezegd. La Paz ligt in een V - d.w.z. dat de hoofdstraat beneden ligt en dat dan aan weerszijde de straten omhoog gaan. Loop je dus verloren, altijd naar beneden wandelen en dan heb je een oriëntatiepunt. Ons hotel ligt midden in het centrum. We checken in en dan horen we plots op de gang een man roepen en tieren in het Spaans. We openen even de deur van de gang en Malika staat daar doodsbang voor een man die duidelijk of dronken, of stoned is. Blijkbaar had Malika haar deur op slot gedaan en toen kon ze niet meer buiten, ze raakte in paniek en begon aan de deur te trekken. Dat was te veel lawaai voor die man en hij begint haar uit te maken. Zij is helemaal ondersteboven en geschrokken en kan haar tranen niet bedwingen. Ocharme heb er medelijden mee. Gelukkig komt Jules zich even moeien en druipt de man af. 's Avonds gaan we eten bij La Luna y Sol, een restaurant dat uitgebaat wordt door een Nederlander maar met een Antwerpse kok in de keuken. Ze hebben hier alles wat ze thuis ook hebben. Tijd dus voor mijn lievelingsgerechtje ... Fabian gaat voor de kroket met nasi - 't is dan ook een Nederlander! Na het eten bedanken Paula en Achiel ons voor het geduld en medeleven van vanmiddag en trakteren ons - ze hebben super goed nieuws gekregen, de koffer is terecht. Ze zullen deze wel pas in Peru terugzien over 9 dagen maar het is wel een opluchting. Na het eten is het tijd voor de inspanning van de dag. Het restaurant ligt beneden en wij slapen boven. Klimmen dus ... en geen klein beetje. We zitten op een hoogte van 3800 m dus trappen we al gauw op onze adem. Morgen uitslapen want we gaan pas om 8 uur weg.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten