La Paz

In ons hotel is er vanmorgen weer een uitgebreid buffet voorzien. Mijn buik is terug beter en heb geen kwaaltjes meer behalve dan de verkoudheid die me op grote hoogte altijd parten speelt. Om half 9 komt een busje ons oppikken voor een prachtige excursie naar Chacaltaya, ooit de hoogst gelegen skipiste ter wereld. Verwacht niet je ski's direct onder te kunnen binden, want de gletsjers zijn verijst en de skilift wordt al jaren niet meer onderhouden. Onze gids voor vandaag is Carlos, een klein mannetje die wat op Danny de Vito lijkt. Onze chauffeur noemt Johnny en moet ons met zijn busje hoog boven La Paz brengen want Chacaltaya ligt op 5600 m boven zee niveau. Eerst hebben we nog asfalt maar hoe hoger we gaan, hoe smaller de weg en hoe meer zand en stenen. Achteraan het busje wordt er weer heel wat afgelachen als Johnny in de putten rijdt. Carlos noemt dit 'the dead Road' dus dat beloofd. De afgronden zijn inderdaad heel erg diep en geen enkele gewone auto waagt het om de berg op te rijden. De uitzichten zijn echter adembenemend en onderweg stoppen we af en toe om alvast wat aan de hoogte te wennen of wanneer we een kudde lama's of alpaca's tegenkomen. We hebben geluk want het is prachtig weer. Blauwe lucht en zeker 19 graden. Eergisteren heeft het hier nog gesneeuwd! Boven gekomen hebben we een prachtig zicht op de besneeuwde bergketens maar dan begint het nog maar. We zitten op 5200 m maar kunnen een wandeling maken tot aan de top op 5600 m. De drie mannen van de groep, Brenda en ikzelf wagen de klim. Volgens Fabian niet zo steil maar geloof me ... het was mega steil! Bovendien trappen we op onze adem want we zitten boven de 5000 m dus dat is geen lachertje. Het is slechts 300 m maar wij doen er zeker 40 min over. Halverwege wil ik opgeven maar Jules en Brenda manen me aan om rustig te blijven en op eigen tempo verder te gaan. Wat ben ik blij dat ik geluisterd heb want eens boven worden we beloond met een spectaculair uitzicht op de Altiplano, het Titicacameer en de Cordillera Real met zijn talloze pieken van boven de 6000 meter. De besneeuwde top van de Huayna Potosí met zijn 6088 meter kun je haast aanraken. We nemen een groepsfoto zodat we later kunnen terugblikken op deze geweldige ervaring. If you can make it here - you can make it anywhere!

We wandelen terug naar de rest van de groep en worden met applaus begroet. Ook de gids is trots en belooft een surprise voor de twee vrouwen die zich aan de klim hebben gewaagd ... we zijn benieuwd! Dan is het tijd om opnieuw naar beneden te rijden ... veel indrukwekkender en beangstigender dan naar boven. Af en toe hoor ik een gil van Claire als Johnny wat te dicht bij de afgrond komt. Carlos ligt te slapen dus hij is er gerust in. In de bus leren we Jules wat Antwerpse woorden ... dat is lachen geblazen. Tof koppel trouwens die Nederlanders! We dalen af tot de middenstad waar we gaan eten. Hier woont de middenklasse. La Paz is de enige stad ter wereld waar het bovenste en onderste gedeelte 800 m in hoogte verschilt. Hoe hoger, hoe kouder en hoe armer de mensen. Onderweg zien we een heus feest van de patroonheilige. Mensen in prachtige klederdracht zitten te keuvelen, lachen en eten op straat. We stoppen even om dit schouwspel van nabij te bekijken. Stefaan mengt zich zelfs tussen hen en eet met hen mee, tot grote hilariteit van de oude vrouwtjes.

In het restaurant aangekomen, krijgen we een volledig buffet voor 50 bolivos (6,25 euro) spotgoedkoop dus. We drinken een mega verse fruitsap met peche, ananas en passievrucht - zo lekker. Na het eten biedt de eigenaar nog een drankje aan dat we in één teug moeten uitdrinken. Het blijkt een soort schnaps ... Carlos laat een bokaal zien met een megaslang in ... maar het was best lekker. Na het eten gaan we naar de beneden stad waar het zo'n 30 graden is. Hier bezoeken we Moon Valley, zo genoemd door Neil Armstrong die er de maan in herkende. Het water van de canyon van de Maanvallei heeft de brokkelige rotswand aangetast, met honderden stalactieten en hoge smalle rotsformaties tot gevolg. Wat een prachtige locatie - hier zou ik uren in kunnen rondlopen maar omdat de lunch wat is uitgelopen hebben we maar een half uurtje. Enkele van ons besluiten toch de volledige toer te doen maar de zon brandt en het is in een hoog tempo dat we rondwandelen.

Ben doodmoe als we aan de bus komen maar wat ben ik blij dat ik dat gezien heb - echt een aanrader als je in La Paz bent. Wanneer we terug in het hotel zijn, doen we snel iets frisser aan om toch nog wat van La Paz zelf te ontdekken. Het straatbeeld van La Paz wordt bepaald door een mengeling van Europees geklede 'zakenlui' en cholitas, de zo kenmerkende Boliviaanse vrouwen met hun fraai geborduurde plooirokken (zogenaamde polleras) en 'dansende' bolhoedjes die op straat hun koopwaar aanprijzen. Alles is hier te koop maar zoals reeds gezegd ga ik met geen souvenirs naar huis komen, veel te druk en te kleurrijk. Wanneer we de kleine straatjes op en neer lopen, moeten we af en toe stoppen want er rijden hier heel wat oude auto's rond die een zwarte rookwolk achterlaten. Er is hier al zo weinig lucht dus kunnen we elke inspanning in dergelijke vervuiling wel vergeten. Af en toe stoppen en naar adem happen dus. 's Avonds regelt Fabian een tafel in een Mexicaans restaurant omdat we twee vegetariërs bij ons hebben. Eens we daar zijn, vertrekken zij echter terug want er staat blijkbaar niets naar hun zin op de kaart. Het is wel lekker maar zwaar - zeker na die menu van vanmiddag ... ze gooien ze er weer aan de kilo's! Malika, Annelies en ik wandelen terug naar het hotel. Daar aangekomen vraagt Malika haar paspoort uit de kluis - ze krijgt er 3 en mag kiezen ... dat kan alleen in Bolivië. Morgen vertrekken we weer vroeg en nu naar 'the middle of nowhere' - dus enkele dagen geen blog vrees ik. Jullie horen me terug binnen een dag of 2.

Posted with Blogsy