zaterdag 20 oktober 2012

La Paz

Om 3u30 loopt de wekker af. Er is namelijk weer een wegblokkade aangekondigd en daar moeten we voor 9u voorbij zijn want anders kunnen we ons namiddagje La Paz wel vergeten. Wanneer we beneden komen, is het nog stil in het hotel. Fabian heeft 3 lagen kleding aan, een jas en een muts. Zou het nu echt zo koud zijn? Buiten blijkt het nog mee te vallen maar in de bus neem ik toch maar een dekentje voor de zekerheid. De lichten gaan uit en iedereen probeert nog wat te slapen. Het is inderdaad koud in de bus dus ik neem er nog maar een extra dekentje bij. Rond half 8 wordt het licht en ontwaakt iedereen. Wanneer we in het dorpje Challapati aankomen, is het er al heel druk maar er is nog geen blokkade, we kunnen gelukkig mooi doorrijden. We stoppen slechts 1 keertje om de benen te strekken. Na de lange rit over de Altiplano zien we plots de 6300 meter hoge berg Illimani weer opdoemen. Een teken dat La Paz vlakbij is. De lucht is niet meer zo blauw, het is licht bewolkt. Jammer maar gelukkig regent het niet. Nadat we ingecheckt zijn, gaan we op zoek naar de kathedraal van La Paz. Prachtig vanbuiten maar binnen kunnen we niet - gesloten. We steken de drukke hoofdweg over en wandelen naar de andere kant van de stad. Hier zien we geen toeristen meer maar heel veel Bolivianen in typische klederdracht. Hun voornaamste bezigheid bestaat erin sjaals te haken of truien te breien om in hun vaak kleine winkeltjes te hangen in de hoop dat een lieve toerist hun kunstwerkjes koopt.
In een klein kerkje is er net een doopsel bezig dus besluiten we even te blijven. Netjes opgeklede dames en heren komen het kerkje binnen maar voor de rest is de dienst redelijk chaotisch. Op een pleintje zien we een ouderwets fotokraampje waar pasfoto's genomen kunnen worden - ja hier staan ze zeker 30 jaar achter in de tijd. Hier, ver weg van het toeristische centrum zien we ook veel bedelaars en blinden en dat is toch wel wat confronterend. Vaak zijn het kleine kindjes die met hun hele hebben en houwen op de stoep zitten te wachten op een aalmoes.
Af en toe laten we ons hart spreken en geven enkele van hen een centje. We wandelen terug in de richting van de winkelstraatjes en doen alvast wat inkoopjes voor thuis. Eindelijk toch een paar spulletjes gevonden om cadeau te doen. Voor het eerst ervaar ik de boosheid van de Boliviaanse vrouwtjes wanneer een fototoestel op hun gericht wordt ... bijna krijg ik een appel naar mijn hoofd gegooid. 's Avonds spreken we af met de groep om te gaan eten. We splitsen echter op omdat wij graag naar het steakhouse willen en Brenda en Jules geen vlees eten. Het is super lekker maar wel hele grote porties. Bovendien stinken we uren in de wind wanneer we er doorgaan. Na het eten moet er nog heel wat gereorganiseerd worden in de bagage om al onze geschenkjes weg te steken.


1 opmerking:

  1. Eindelijk ....... je hebt cadeautjes kunnen
    kopen, want eerlijk, zonder dat past toch niet
    bij jou !!!!!
    Zo te zien is deze reis voor jou ook een zonder
    veel dieptepunten, want je bent altijd even
    enthousiast, altijd weer leuk om te lezen.
    Ik heb ook bewondering voor annelies, wat die
    allemaal doet.
    Nog vele groetjes en dikke knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen