zondag 7 oktober 2012

Lima - Pisco - Ica

Ondanks het goede bed, heb ik geen oog dichtgedaan. Het zal waarschijnlijk nog wel even duren vooraleer ik gewend ben aan het tijdsverschil. Na het simpel ontbijt met toast, confituur en thee rijden we de stad uit. Van zodra we het drukke stadscentrum van Lima verlaten, is er bijna geen verkeer meer op de wegen - de rust is een weldaad voor onze oren. We rijden zuidwaarts door de woestijn, die zich van het midden van Chili tot aan het noorden van Peru uitstrekt als een smalle, droge kuststrook waar weinig leven wordt aangetroffen, maar waar met behulp van irrigatiesystemen steeds meer landbouw wordt bedreven. De schijnbaar verlaten dorpjes stralen zoveel armoede uit, dat het onvoorstelbaar lijkt dat hier mensen wonen. Het wasgoed aan de lijnen vertelt ons dat dat toch het geval is. Je wiegje zal hier maar staan. De reden van ons bezoek aan Pisco is dat van hieruit de boot vertrekt naar de Islas Ballestas in de Stille Oceaan. Deze eilandengroep ligt op een half uur varen en vormt het leefgebied van duizenden zeeleeuwen, pinguïns en Peruaanse aalscholvers. Het is een drukte van gewelste in het kleine haventje maar blijkbaar is er toch orde in de chaos. Langzaam komt de zon er door en wordt het aangenaam warm. We wachten geduldig op het strand terwijl we de tamme pelikanen gade slaan. Volgens Malika zwanen ... tja we doen al geen moeite meer om haar van het tegendeel te overtuigen.
Na een tijdje mogen we de speedboot op. We krijgen allemaal een reddingsvest en dat is niet voor niets. Ik sta doodsangsten uit want de boot scheurt met een razendsnel tempo over het water. Na de eerste bocht is Malika haar hoedje al kwijt en in een mum van tijd ben ik kletsnat want het water spettert omhoog de boot in. Na wat voor mij minutenlang duurt, arriveren we aan de eilanden en mindert de boot zijn snelheid. We varen langs de 'Candelabra', een in rotsen uitgehouwen tekening waarvan de betekenis en oorsprong nog steeds onbekend is. De eilanden zijn beschermd natuurgebied dus mogen we niet van de boot maar we varen zeer dicht tegen de rotsen en terwijl de zeeleeuwen rondom de boot zwemmen en op de rotsen liggen te zonnen, vliegen er ontelbare vogels boven ons hoofd. Fabian heeft ons aangeraden om een hoedje te kopen in de haven want die lieve beestjes laten al wel eens iets vallen. Op de terugweg ga ik vooraan in de boot zitten, een goede keuze zo blijkt want de schipper geeft nog meer gas en de medereizigers die achteraan zitten, hebben geen enkel droog plekje meer op hun lijf. Het water in de Stille Oceaan is zout ... héél zout want op Paula's zwarte broek staan witte kringen van het zout. Na deze helse tocht op het water eten we in de haven. Vis uiteraard want die is hier spotgoedkoop en best wel lekker. Na de lunch verlaten we de kust en rijden we het binnenland in op weg naar een pisco proeverij. Daar krijgen we een korte rondleiding over hoe de pisco gemaakt wordt. Nadien mogen we proeven om ons alvast wat moed in te drinken voor wat komen gaat later op de dag. De combinatie van de koude Humboldt-golfstroom langs de kust van Chili en Peru en de droge woestijnlucht leidt tot prachtig gevormde zandduinen afgewisseld met oases. Ze ontstaan op die plaatsen waar de rivieren, ontsprongen in de Andes, uitmonden in de Grote Oceaan. Rondom één van deze oases is het stadje Ica gevestigd. Hier ga ik mijn grenzen verleggen. Fabian vertelt ons dat we kunnen racen op de zandduinen - de enige excursie waar hij bij elke reis opnieuw aan deelneemt alleen al voor de kick - dat beloofd! Heel de groep gaat mee en ik wil geen spelbreker zijn maar eerlijk ... het is met een héél klein hartje. We nemen met z'n tienen plaats in een grote buggy op hoge wielen. Net zoals op de gevaarlijke attracties van de kermis moeten we zo'n soort harnasje over onze schouders doen en vervolgens tussen onze benen vastklikken. Mijn hartje gaat als een razende tekeer. Ik krijg nog een bril in mijn handen geduwd want anders zou al dat zand in mijn ogen wel eens een spelbreker kunnen zijn. We rijden rustig Ica uit en begeven ons naar de zandduinen. De chauffeur gaat in een hogere versnelling en scheurt de eerste kleine duin over en dan begint het .... met een hoge snelheid manoeuvreert hij de buggy loodrecht omhoog tot het topje van de zandberg om er dan langs de andere kant loodrecht naar beneden weer af te scheuren. Er wordt heel wat afgegild maar ... het is genieten van de eerste tot de laatste minuut. Als ik het tafereel had gezien van beneden af dan was ik nooit die buggy ingestapt maar dan had ik ook nooit geweten hoe geweldig dit is. Echt een aanrader. We eten zand en het kruipt overal in en tussen ... dat wel ... maar dat wassen we er straks wel af. Midden tussen de zandduinen stoppen we voor diegenen die graag op een soort surfboard de berg willen af surfen. Dat is voor mij toch een stapje te ver ... op je buik naar beneden vanop de hoogste duin ... Slechts vier van de groep wagen zich eraan. Achteraf zeiden ze dat het geweldig was en helemaal niet zo eng - ik heb een beetje spijt maar ja dat is te laat. We pikken onze moedige medereizigers beneden terug op en scheuren verder de duinen over. We stoppen aan een prachtig uitzichtpunt. Beneden zien we de oase Huacachina. Dit kleine rustieke dorp ligt langs een lagune waarvan men beweert dat het water een geneeskrachtige werking heeft.
De late zon geeft de duinen een prachtige gloed en voldaan rijden we terug naar beneden. Wow wat een ervaring! Ik zou het zo opnieuw doen. In het hotel net buiten de stad checken we in en bestellen daarna ook ons avondeten. Dan zijn we zeker dat het op tijd op tafel komt. Daarna gaan we ons uitgebreid douchen. We spoelen al dat zand van ons af en voelen ons als herboren wanneer we 's avonds aan tafel gaan. Jammer genoeg komt onze meest onfavoriete reisgenote naast ons zitten. Ze werkt ons meer en meer op de zenuwen ... je moet het meemaken om het te geloven. We kunnen er al een boek over schrijven


2 opmerkingen:

  1. Wat is het toch weer een prachtig reisverslag. ik geniet ervan met volle teugen, want je zit
    echt wel mee op de buggy !!!!
    Jouw enthousiasme druipt eraf, dus ik voorspel
    dat dit wel een heel heel leuke reis gaat worden,op een stoorzender daargelaten.
    Dikke knuffel.
    Liliane

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow, het is weer lachen en genieten!!!!!
    Wat je enerverende reisgenoot betreft, een combinatie van Vaningelgem, De Weerdt EN Stiphout smoeleke zou toch moeten helpen..:-)

    Kan weeral niet wachten op de volgende verslagen.

    Dikke kus
    Xx

    BeantwoordenVerwijderen