woensdag 17 oktober 2012

Uyuni zoutvlakte

Eindelijk we mogen uitslapen want we vertrekken pas om half 11. Om 8 uur zijn we al wakker en gaan ontbijten. Toch nog wat voorzichtig zijn dus enkel toast en thee. Vandaag één van de hoogtepunten van de reis want we bezoeken de Salar de Uyuni, een 12.000 km2 grote zoutvlakte. Zonnebril, zonnecrème, veel water en camera in onze rugzak ... meer hebben we niet nodig. We worden opgepikt aan het hotel met 2 jeeps waarin telkens 5 personen kunnen plaatsnemen. Wij zitten samen met Malika, Paula en Achiel. Eerst bezoeken we het treinkerkhof met treinen uit lang vervolgen tijden. De mijnwerkers gebruikten de treinen van 1918 tot en met de jaren 60. Nu staan ze te vervallen in de hete woestijnzon. In eerste instantie was ik niet zo gebrand om hier naartoe te komen maar ik moet zeggen, het is eigenlijk wel de moeite. Mooie locatie, die verroeste treinen met de woestijn en de blauwe lucht als achtergrond.

Mijn schaduw volgt me weer pffff .... Claire heeft echter een lumineus idee, ze zegt: 'kruip op één van de wagons - daar kan zij toch nooit op'. Nood breekt wet dus ik klauter op een wagon, het kost me best wat moeite maar de schaduw druipt af ... oef! Daarna rijden we naar het dorpje Colchani gelegen aan de oevers van de zoutvlakte, waar lokale families het zout ‘oogsten’. Met de blote handen worden de zoutzakken gevuld en toegebrand. Alles is voor consumptie in Bolivië zelf want er is zout genoeg in de wereld. Na deze twee korte tussenstops is het tijd om de echte zoutvlakte te ontdekken. De jeeps rijden achter elkaar de witte woestijn in - wat een spectaculaire rit - overal waar je kan zien, niets dan witte vlakte met op de achtergrond de prachtige bergketens.

Af en toe zien we wat water op het zout liggen en dit verandert het witte zout in een betoverende spiegel. Ook zien we bergjes zout die daar liggen te drogen gedurende 15 dagen alvorens ze naar de zoutfabriekjes worden gebracht. Rond de middag heeft Fabian een verrassing voor ons ... alle reisorganisaties lunchen op het eiland Inca Wasi maar wij niet ... we stoppen te midden van de witte vlakte. Onze begeleiders halen tafel, stoelen, gasflessen en kookgereedschap van het dak van de jeeps. Onze persoonlijke kokkin Lydia maakt voor ons een heerlijke lunch van pasta, groenten en kip. Wat een locatie om te lunchen - echt één van de hoogtepunten van de reis. Zo kunnen we langer genieten van de zoutvlakte. Terwijl Lydia kookt, doen wij aan 'spielerei' - we gebruiken al onze fantasie om idiote, grappige, speelse foto's te maken in de witte vlakte: de ganse groep die op me komt staan, Annelies en ik die op een fles staan, een dinosaurus die we tegenkomen ... Het resultaat van onze foto reportage kunnen jullie thuis bewonderen. De lunch is trouwens schitterend en iedereen is het er over eens dat dit voor herhaling vatbaar is. Na de lunch rijden ook wij naar het vulkanische eiland Inca Wasi waarop zich meters hoge reuzencactussen bevinden. Er is een wandelroute voorzien dus smeren we nog wat extra zonnecrème en stiften we onze lippen wat bij want de zon brandt hier enorm. Vanaf de top van dit eiland ontvouwt zich een panoramisch uitzicht dat elke omschrijving tart.

Het lijkt wel of de witte zoutvlakte één grote ijspiste is. Toch is dit prachtige landschap voor honderden mannen de witte hel, namelijk voor diegenen die er jaar in jaar uit in moeten hakken en graven om briketten ongejodeerd zout naar boven te halen. Ze krijgen slechts 0,60 € per ton zout. Op hun hoofd staat een bivakmuts, op hun neus een donkere bril tegen de onverdraaglijke lichtweerkaatsing. Hun handen en voeten zijn verbrand en aangevreten door het zout. Volgens specialisten ligt onder de zoutlaag meer dan de helft van de wereldvoorraad aan lithium. Deze plek is in theorie wel beschermd maar de huidige regering wil de minerale rijkdommen van het land graag uitvoeren. Hopelijk duurt het nog even zodat vele na ons nog van dit natuurschoon kunnen genieten. Vervolgens rijden we via het zouthotel, geheel opgetrokken uit zoutblokken, terug naar Uyuni. Het is vervallen en je kan er dus niet meer overnachten maar de locatie is wel prachtig. Terug in het hotel merk ik pas hoe mooi bruin ik ben geworden van dat ene dagje ... mijn gezicht is wel wat verbrand ondanks het vele smeren ... ja die hoogtezon is verraderlijk! 's Avonds eten we pizza in ons hotel. Moe maar voldaan kruipen we in ons bedje ... we zijn het er beide over eens - dit was tot op heden één van de mooiste dagen van de reis.



1 opmerking:

  1. Wat een reisverslag, gewoonweg bangelijk.
    Dit wordt zeker en vast volgend jaar een
    bijzondere fototentoonstelling in het ateljeeke.
    je schrijfstijl is zo bijzonder, je kruipt helemaal mee in het verhaal. Geniet er nog maar
    van, maar verzorg je buikje.
    Dikke kus

    BeantwoordenVerwijderen