Cai Rang - vlucht naar Da Nang

Deze morgen wake up call om kwart over zes. We ontbijten in de mooie eetzaal van het hotel, waar het heerlijk fris is alhoewel de airco bijna op springen staat. De vrieskou komt uit de machine dus besluiten we ons maar niet te dicht bij het apparaat te zetten. Geen buffet deze keer maar een lekkere omelette. We gaan opnieuw varen want tenslotte zitten we aan de Mekongdelta waar het water een centrale plaats inneemt in het dagelijkse leven van de Vietnamezen. We gaan naar de floating market van Cai Rang. Deze markt wordt voornamelijk in de vroege ochtend bezocht wanneer het nog niet te warm is. Onderweg daar naartoe, worden we af en toe opgehouden door een voorbijvarende boot die frisdrank of koffie aanbiedt. Ze binden hun boot aan de onze en kijken ons smekend aan. Moeilijk om te weerstaan want het is tenslotte hun broodwinning. Aan de oevers zien we nu heel duidelijk het contrast tussen arm en rijk. Mensen die geen geld hebben om in een echt huis te wonen, bouwen zelf een woning op palen ver voorbij de oever, in het water. Schrijnend want het is net of de huizen het elk moment zullen begeven.

De regering wil hier iets aan doen en volgens Hai zullen ze waarschijnlijk binnen enkele jaren allemaal verdwenen zijn. De floating market lijkt in niets op deze van Thailand, ze is namelijk helemaal niet kleurrijk en al evenmin toeristisch. Voor de Vietnamezen die hun koopwaar aanbieden, is het echt hun broodwinning. Het zijn mensen zonder papieren. De meeste zijn hun huizen verloren tijdens de oorlog en leven nu op het water, hun kinderen gaan niet naar school en hebben bijgevolg geen toekomst. Het lijkt of sommige boten elk moment kunnen zinken. Ze zijn zo zwaar geladen dat de boeg bijna helemaal onder water verdwijnt. Iedereen heeft ook een pomp aan boord die het overtollige water terug de rivier in pompt.

Achteraan op de boot bevindt zich een hoge bamboestok waaraan de verkopers hun koopwaar hangen. Zo kunnen de kopers van op een afstand zien welk product er verkocht wordt. De boten zijn volgeladen met plaatselijke producten zoals groenten en tropisch fruit! Ik heb mijn lesje wel geleerd en ga passen voor al dat fruit, dat er overigens super lekker uit ziet! Iedereen is zoals altijd vriendelijk en het is leuk om zien hoe oude vrouwtjes gekleed in hun typische kledij (soort tuniek met een driehoekig hoedje op hun hoofd) zachtjes hun bootje naar ons toe roeien. Zolang we varen, hebben we een fris briesje en dat is echt zalig in deze hitte. Onze boot vaart twee keer rond de markt en dan gaan we terug aan wal. We wandelen door de smalle straatjes en kijken binnen bij de Vietnamezen. Ze lachen ons allemaal vrolijk toe.

Tijd voor onze lange busreis terug naar Saigon waar we in de namiddag het vliegtuig nemen naar Da Nang. We hebben ongeveer 4u rijden voor de boeg maar halverwege stopt onze chauffeur even voor een drankje. Vocht genoeg in mijn lijf, dus neem ik maar een ijsje. Ondertussen heb ik onze chauffeur gevraagd om zijn naam op een kaartje te schrijven om bij de foto te kunnen zetten in het album als ik thuis ben. Ik krijg er prompt zijn telefoonnummer bij. Grappig want de man kan absoluut geen Engels dus zelfs al zou ik hem willen bellen, denk niet dat hij me kan verstaan ... mijn Vietnamees is niet echt schitterend te noemen! Wanneer we Saigon bereiken moeten we dwars door het centrum. Opnieuw drukte - wat een verschil met het rustige leven op het platteland aan de Mekongdelta. Het valt me op dat er hier winkels zijn die zich beperken tot één product maar wel in alle kleuren, maten en vormen: ladders, etalagepoppen, ventilators, brandkasten ... Hoe deze mensen het zout op hun patatten verdienen is mij een raadsel. We arriveren ruim op tijd op de luchthaven want onze vlucht is een uur verlaat wegens een technisch defect ... dat belooft! Dan maar even lunchen, noedelsoep met kip en groentjes met stokjes ... mmmm niet echt handig. Gelukkig brengen ze ook nog een lepel, alhoewel Fabby en Bart al handig met die stokjes uit de voeten kunnen. Onze vlucht begint redelijk turbulent maar na amper een uurtje landen we al in Da Nang. Onze gids Han wacht ons buiten op. Hier is het toch een beetje koeler dan in het Zuiden. Ook is het hier een heel pak rustiger qua verkeer, geen scootertjes die kris kras de weg oversteken. Ondertussen is het heel donker buiten dus veel van de omgeving zien we niet. Katrien heeft zin in stoofvlees met friet maar we zullen nog even moeten wachten alvorens we dat opnieuw kunnen eten. Snel inchecken wanneer we bij het Hoi An Lantern Hotel aankomen en dan naar het plaatselijke restaurantje 'Le Bon' - het heeft zijn naam niet gestolen!

 

Posted with Blogsy