« Water is the driving force in nature »
Ik heb geen zeebenen en een waterrat ben ik al evenmin. Dat zullen al mijn vrienden beamen maar toch vind ik het leuk om af en toe een bootje op te stappen en te genieten van de rust op het water. Zo ook het weekend van moederdag. Met Diane en Rudi gaan zeilen op het Grevelingenmeer lijkt me een fijn plan na al die stressy momenten van de laatste weken. De weersvoorspellingen zijn niet echt geweldig maar ik wil het er toch op wagen. Bij aankomst in de jachthaven van Bruinisse breekt er toch een waterig zonnetje door het wolkendek maar zeilen gaat jammer genoeg niet omdat de wind niet juist zit. Dan maar het meer op met de motor. Al vaak hadden Diane en Rudi me gezegd dat er een bruinvis in het Grevelingenmeer zit. Gelukkig hadden ze daar ook beelden van want anders had ik dat misschien nooit geloofd - een dolfijntje dat associeer je toch meer met tropische bestemmingen, niet? Plots wordt Diane blij als een klein kind en wijst ze naar de zijkant van de boot. Daar is hij - de Grevelingse bruinvis Henkie, want zo wordt hij genoemd. Hij zwemt lekker met ons mee. Poseren voor de foto is niet zo evident want hij komt slechts enkele seconden boven om dan weer vrolijk onder het wateroppervlak te verdwijnen.
Aanvankelijk wil Diane aanmeren bij het eilandje van de wilde paarden maar omdat Henkie er is, moet Rudi doorvaren. Wanneer we het haventje van Ossenhoek bereikt hebben, zwemt Henkie nog steeds vrolijk rond onze boot maar dan kiest hij toch voor het ruime sop en verdwijnt van waar hij gekomen is. Even een kleine teleurstelling maar onze idyllische ligging in dit piepkleine haventje maakt veel goed. Na het eten maken we nog even een prachtige wandeling terwijl de zon langzaam onder gaat. Rond 10 u kruipen we onder de wol. De wind is flink toegenomen in kracht en de boot wiegt zacht heen en weer … ik slaap als een roosje. ’s Morgens regent het een beetje maar na het ontbijt komt de zon weer piepen. Tijd voor een flinke wandeling want Nino moet wat energie kwijt. Het eilandje is klein maar toch slaag ik er in mijn oriëntatie kwijt te geraken. Het heeft veel onverwachte hoekjes. Gelukkig weten Diane en Rudi de Solveig wel terug te vinden. We genieten van de rust, lezen wat, slapen wat en verorberen een lekker taartje. Voor ik het weet is de dag weer bijna om. Na het avondeten zien we overal lichtjes op het eiland, mensen zitten te picknicken rond een kampvuurtje en er is heel wat bedrijvigheid. Er liggen hier dan ook best wel wat zeiljachten. We zien geen Ipods, Ipads en smartphones, kindjes zoeken liever elkaars gezelschap op om samen spelletjes te spelen. Hier wordt nog écht geprofiteerd van die gezonde buitenlucht.
De volgende ochtend weer een lekker ontbijtje met een vers gemaakte omelette door Rudi. Daarna is het tijd om te vertrekken. Het zeil wordt gezet, de motor gaat uit en dan is er niets dan stilte en het zachte geklots van het water tegen de zijkant van de boot .... zalig! Het weer is prima dus zwemvestje aan en naar buiten. Trek het koortje maar goed aan zegt Rudi zodat de vest goed strak zit. Ik zie maar één koortje ... dus trek even maar gelukkig niet hard genoeg want dat blijkt het koortje te zijn om de zwemvest op te blazen ... bijna een ballonnetje aan boord :-) Het is een super gevoel, de wind door de haren, de zilte zeelucht en Nino die door het dolle heen is - hij houdt duidelijk ook van zeilen. Bijna in de haven van Bruinisse eten we nog een laatste stukje taart en varen dan binnen. Net op tijd want de hemelsluizen gaan open en de regen valt met bakken uit de lucht. Tijd dus om naar huis te gaan. Ik heb er ongelofelijk van genoten en heb het gevoel dat ik terug de wereld aankan.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten