Weekendje Breskens

Net terug van een weekje Griekenland en opnieuw inpakken om met vrienden naar zee te vertrekken. Wat kan het leven toch mooi zijn! Na een drukke dag op het werk, de auto in en rijden maar. Vlissingen of Breskens? Beide plaatsen zijn super om even je hoofd leeg te maken. Ik was er heilig van overtuigd dat we naar de eerste bestemming zouden gaan maar blijkbaar was het toch de tweede. Sarah heeft alles geregeld, vandaar. We hebben dus met z'n zessen een huisje gehuurd in Breskens. Bij aankomst zien we dat het goed is, heel ruim en proper. Snel uitpakken en dan een wandeling op de dijk met de wind door onze haren ... zalig! Hermano, de hond van Tania en Jean Paul vindt het ook helemaal geweldig. Toch helemaal anders dan de Belgische kust waar je meestal over de koppen kan lopen. Hier is het rustig, bijna geen mens te bekennen op het strand. Ik word er zowaar melancholisch van.

Wanneer Sarah, Koen en Noa aankomen, staat de tafel al gedekt en kunnen we genieten van Tania's overheerlijke spaghetti. Er wordt nadien nog een spelletje uno gespeeld en dan kruipen we onder de wol. 's Morgens gaan Tania en Jean Paul naar de bakker terwijl ik alvast begin aan onze omeletjes met "notenham". Kleine discussie zo vroeg op de dag want iedereen is er van overtuigd dat ik altijd bacon mee breng terwijl het dus al jaren "notenham" is :-) Breskens is dé maritieme badplaats bij uitstek! Dat is ook niet zo moeilijk met een eigen vissershaven en moderne jachthaven met 850 ligplaatsen. Het aan- en afvaren van de enorme zeeschepen op de Westerschelde zorgt ervoor dat een dagje strand hier nooit saai is. We nemen die dag de overtocht naar Vlissingen, zodat ik toch niet echt gelogen heb ... Het tochtje is zalig want ik heb een plaatsje in de zon en geniet van de warmte op mijn gezicht. In Vlissingen nemen we, zoals het echte dagjestoeristen betaamt, het treintje naar het centrum. Terrasje, gezellig shoppen en kuieren door de stad. Dat is echt genieten voor ons vrouwen maar we horen de mannen niet klagen. Op tijd en stond mogen ze gaan zitten en genieten van een fris pintje. Al snel is het laat en moeten we terug - we besluiten te voet te gaan deze keer maar de boot wacht niet en het laatste stukje zijn we genoodzaakt een spurtje te maken. Grappig gezicht, de mannen met al onze zakjes vol nieuwe spulletjes, terwijl wij onze handen vrij hebben. Terug in Breskens is iedereen moe maar voldaan. Een lekkere broodjes maaltijd wacht op ons want er is nog veel charcuterie over en we gaan dus niet uit eten. De volgende dag weer lekker ontbijt en dan staat er om 11u plots een koppel voor de deur. Ze komen het huisje poetsen .... Na wat heen en weer getelefoneer komen we te weten dat een weekend voor onze Nederlandse gastvrouw van vrijdag avond tot zondag 10u is. Dat is echter niet wat wij verstaan onder weekend. Enfin, snel snel wordt alles ingepakt en in de auto gepropt. Sarah blijft zich maar verontschuldigen terwijl wij er echt niet van wakker liggen maar we plagen haar natuurlijk graag. We trekken naar het strand, Noa om wat te rollerbladen, koen om te vliegeren, Jean Paul om dat laatste te leren en de meisjes om gewoon te genieten van het strand.

Waar je de duinen ook oversteekt, je bereikt altijd snel het brede zandstrand waar een zee van ruimte op je wacht. We spelen wat met Hermano, doen een kleine fotoshoot en zetten ons dan in het warme zand. Gezellig kletsen we wat bij over de alledaagse dingen, de mannen en andere vrouwenzaken. Rond half 2 lunchen we in het plaatselijke restaurant, broodje kroket voor mij ... dat is echt vakantie in Holland! Daarna rijden we terug huiswaarts.

 

Posted with Blogsy

Athene

Wake up call om 6u15 - "Calimera" voor de allerlaatste keer. Tevens ook de laatste dag uitgebreid ontbijt op het terras van ons hotel met lekkere omelette en toast. De zon komt langzaam op en het is nog lekker koel. Om 8u staat iedereen klaar met de bagage. Alvorens naar Athene te vertrekken, passeren we nog even het kanaal van korinthe omdat we het een weekje geleden niet bij daglicht gezien hebben. Deze doorgang verkort de vaart naar Pireus met 350 km en is op klaarlichte dag nog indrukwekkender.

In het nabijgelegen winkeltje zie ik een Grieks kookboek in het Nederlands. Zou het receptje van de Saganaki er in staan? We hebben geluk ... Snel een fotootje nemen zodat we dat ook thuis eens kunnen uitproberen. We nemen daarna de highway naar Athene. Opvallend zijn de brede en vele rijbanen waar bijna geen enkele auto op rijdt. Volgens de gids aangelegd voor de olympische spelen maar wegens de crisis maken weinig Grieken hiervan gebruik. Wanneer we Athene naderen, wordt het drukker. De voormiddag staat volledig in het teken van een rondrit door de stad. Als bakermat van de klassieke Griekse cultuur draagt Athene een heel rijke geschiedenis met zich mee. De bus loodst ons langsheen een aantal bezienswaardigheden: het Omoniaplein, het Syntagma plein en de voornaamste boulevards. Op het eerste gezicht kan de stad ons niet echt bekoren. Vuil, druk, grauw en ongezellig. Rond de middag stappen we uit om naar de Plaka te gaan waar we kunnen lunchen. Ooit was dit de meest volkse wijk van Athene, nu echter een levendige plaats met heel veel winkeltjes en restaurantjes. Ik zie "stuffed squid" op de kaart staan en dat wil papa nu al heel de reis eten dus we zetten ons samen met Viviane en Ingrid op het gezellige terrasje. Jammer genoeg is de gevulde octopus niet verkrijgbaar - dan maar als compensatie een Saganaki en hij is ook content. Toch ne gemakkelijke mens! Na de lunch brengt de bus ons naar de voet van de heilige berg om zo omhoog te klimmen naar de Akropolis, in de Myceense tijd een verdedigingsburcht. Boven gekomen zien we de Areopaag, een enorme rotsmassa, waar in de oudheid recht werd gesproken. Hier wachten we op de gids maar die laat op zich wachten. Wanneer ze eindelijk verschijnt, beklimmen we de trappen in de richting van het theater van Dionysos, de bakermat van de toneelkunst. Hier werden meesterwerken opgevoerd en ook nu nog worden er voorstellingen gegeven. De toeschouwers hebben er niet alleen een magnifiek uitzicht op het theater maar ook op de stad Athene en de natuur in de verte. Met wat verbeelding zie je het gevulde theater, de toneelspelers, muzikanten en het gejoel van de menigte. Wanneer we hogerop gaan, komen we bij de propylaeën, een indrukwekkend trappencomplex. Hier nemen we een groepsfoto.

Dan gaan we verder naar de Akropolis. Het is een obligate plaats om te bezoeken tijdens een verblijf in Athene. Jammer genoeg in volle restauratie - elk gebouw staat in de steigers. Het is dus heel erg moeilijk om het te visualiseren zoals het was in de oudheid. Bovendien loopt het er vol met toeristen! Het Parthenon, een aan de godin Athena gewijde tempel, is sober maar heel elegant. De Dorische zuilen, ja we kennen er alles van nu, zijn prachtig gerestaureerd met pendelisch marmer. Het meest indrukwekkende is echter het Erechteion, een heiligdom ter ere van de voorvaderen. In de voorhal staan de beroemde kariatiden.

Van hierboven hebben we een prachtig zicht op de stad Athene. Hier wonen meer dan 3 miljoen mensen en dat is te merken. De huizen zijn zo dicht tegen elkaar gebouwd dat we amper wegen kunnen onderscheiden. Wanneer we terug afdalen krijgen we een concert van de krekels. Het sjirpend geluid doet me echt genieten - dat is voor mij echt het ultieme vakantiegevoel! Het gewoel en lawaai van de stad komt dichterbij naarmate we verder naar beneden gaan. Daar aangekomen, snuiven we nog even de sfeer op en laten we de indrukken even bezinken alvorens de bus in te stappen om naar de luchthaven te rijden. We checken in en nemen afscheid van Frans. Tot op heden de allerbeste gids die we ooit gehad hebben ... ok hij herhaalde regelmatig zaken en kon tot in den treure vertellen, maar nog nooit hebben we iemand geweten die zo op de hoogte is van de Griekse geschiedenis en mythologie. Iedere avond kregen we bovendien een beknopte beschrijving van wat we die dag allemaal hadden beleefd en gezien. Macht der gewoonte waarschijnlijk want hij is leraar van opleiding.

Om 8u stijgen we op en zit onze vakantie er op! We hebben er echt heel erg van genoten. De Peloponnesus is heel bijzonder. Het heeft nog de echte authentieke Griekse sfeer, de liefde voor de mensen, de imposante landschappen en de rust.

 

Posted with Blogsy

Monastery Prodromos - Stemnitsa - Dimitsana

Vandaag hebben we onze vrije dag en dan zou je misschien denken, lekker uitslapen, lang ontbijten maw traag op gang komen. Maar we willen zo graag naar het klooster van Prodromos en dan moeten we vroeg uit de veren, snel ontbijten en wegwezen. Waarom? Het ligt hoog in de bergen, is enkel 's morgens open en we moeten minstens 2 uur rijden. Geen lamzakkerij dus want we hebben geen tijd te verliezen. Gelukkig heb ik er aan gedacht mijn gps mee te nemen zodat we alvast niet moeten zoeken. We besluiten de tolweg, die de patron van het hotel ons had aangeraden, te vermijden want het is toch veel leuker door de bergen via kleine dorpjes te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik neem plaats achter het stuur want onze pa, die normaal altijd rijdt, heeft zijn rijbewijs niet bij. Het eerste stuk vindt hij dat niet zo erg maar al snel gaat de weg omhoog en wordt steeds smaller. Zijn hartje doet pijn want als er iets is wat papa leuk vindt dan is het wel scheuren door de bochten in de bergen. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn, geen tegenliggers, complete stilte. Ook hier weer veel olijf- en vijgenbomen, afgewisseld met coniferen. Af en toe stoppen we aan de kant van de weg om van het landschap te genieten. Griekenland en dan vooral de Peloponessos zou gekend zijn voor de beste honing van de wereld - overal zien we dan ook bijenkorven in felle kleurtjes. Dit geeft echt een hele mooie afwisseling in de anders zo groene omgeving. We rijden door kleine, lieflijke dorpjes met straatjes die zo smal zijn, dat we ons afvragen of we er wel doorheen kunnen. De auto's staan her en der geparkeerd tegen de muren van de huizen of tegen de rotswanden. Wanneer we het dorp Stemnitsa naderen, worden we alle drie stil. Het is echt geïntegreerd in het landschap en adembenemend mooi.

We besluiten echter nu nog niet te stoppen want we willen eerst naar het klooster. Een wegwijzer staat naar beneden gericht en we beginnen aan de afdaling. De weg is stijl, er zijn werken aan de gang en de ene haarspeldbocht, volgt de andere op. Wanneer we uiteindelijk bij een kerkje Metamorphosi komen, vertelt een plaatselijke Griek ons dat het klooster nog een 800 meter verder ligt maar dat we dat te voet moeten doen. Vanaf het kerkje zien we al een glimp van het klooster en dat doet ons zin krijgen in meer. Ondertussen is het 11u maar het zou pas sluiten om 13u dus tijd genoeg. Langzaam dalen we verder af via een zandweg bezaaid met rotsblokken. Het is hier zo ongelooflijk stil, we horen enkel de rivier in de verte. Na een tijdje gaat het pad opnieuw steil omhoog en wanneer we de bocht omdraaien, valt onze mond open van verbazing. Het is zo moeilijk om te beschrijven wat er door ons heen gaat wanneer we het klooster effectief te zien krijgen. Het Monastery Ayios Ioannis Prodromos zoals het voluit heet, is helemaal uitgehouwen in de rotswand als een soort zwaluwnest. Het lijkt wel of het aan de rotswanden "hangt".

Via een ijzeren poort gaan we binnen in dit heiligdom, gesticht in 1167. Als je een Griekse Kerk of een klooster wilt bezoeken, moet je behoorlijk gekleed zijn. Het wordt als onbeleefd beschouwd om een kerk te betreden als je schouders en knieën onbedekt zijn. Deze regel geldt zowel voor mannen als voor vrouwen. We hebben ons dan ook voorzien, althans dat dachten we. Bij het binnenkomen zien we echter een bord waarop staat dat vrouwen met lange broek het klooster niet mogen betreden. Mama heeft een broek aan dus er is even paniek - zo ver gekomen en dan niet binnen mogen. Gelukkig zijn ze er hier op voorzien. Aan een haakje hangen lange zwarte katoenen rokken. Elegant is het niet maar efficiënt wel. Een stenen witte trap brengt ons tot in het klooster. Daar worden we vriendelijk ontvangen met koffie, water en koekjes. Hier komt vooral papa even op adem want de klim was echt zwaar maar oh zo de moeite waard. Wanneer we allemaal bekomen zijn van al dat klimmen, gaan we op ontdekking. Er zijn twee kleine kerkjes gevuld met veel zilverwerk en er hangen talloze wierookvaatjes. Ook de muurschilderingen zijn heel goed bewaard gebleven. Vanop het balkon hebben we een adembenemend uitzicht over de ravijn beneden ons. Na een goed uurtje wandelen we opnieuw naar de auto ... een beproeving want de steile hellingen die we daarstraks naar beneden hebben gedaan moeten we nu dus weer omhoog. Af en toe moeten we even op adem komen maar wat ben ik fier op "de oudjes" - ze hebben het toch maar gedaan! Aan het lieflijke kerkje Metamorphosi rusten we nog even alvorens opnieuw de auto in te stappen.

Als beloning zoeken we de rust op in het prachtige bergdorpje Stemnitsa waar we daarstraks doorgereden zijn. We nemen plaats in een taverna op het centrale plein tussen de Grieken die zitten te nippen aan de frapé. Overal hoor je het geklik van hun komboloi of kralenketting waar ze voortdurend mee spelen. Bijna elke Griekse man bezit er wel eentje maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken heeft dit geen religieuze betekenis. Het is enkel een manier om de tijd te doden, een prettige gewoonte om verveling tegen te gaan. Papa kiest voor de saganaki (gebakken kaas) en geniet in stilte. Daarna komt het hoofdgerecht op tafel met uiteraard super lekker brood. We betalen slechts 26 euro voor ons middagmaal. Onbegrijpelijk dat ze het daarvoor kunnen klaarmaken. Na de lunch rijden we door naar Dimitsana. Hier gaat het even mis. Wat er juist gebeurde weet niemand, de auto begint plots te tollen in de bocht bij de afdaling. Ik reed helemaal niet snel en remmen deed ik ook niet. Gelukkig zijn er geen tegenliggers en komt de auto tot stilstand, weliswaar met de voorkant in tegenovergestelde richting. Het had heel anders kunnen aflopen wanneer we van de weg geraakt waren, want de ravijn was redelijk diep. Ik heb de daver op heel mijn lijf en ben blij dat we enkele meters verder de parking van het museum bereiken. Even bekomen alvorens we naar binnen gaan. "We hebben nen gelukkigen engel gediend", zoals ze zeggen in't Antwaarps. We bezoeken het Open air water power museum waar we kunnen zien hoe vroeger buskruit geproduceerd werd en hoe water in het algemeen gebruikt werd om molens te doen bewegen teneinde graan te pletten en om leer te bewerken. Na dit bezoekje zit onze dag er bijna op en rijden we terug naar Tolo. Het Griekse alfabet daar moeten we toch weer aan wennen. Het is al eventjes geleden dat we nog eens in Griekenland waren. Gelukkig hebben we de gps want in tegenstelling tot de grote steden, waar je vaak ook de plaatsnamen in ons geschrift aantreft, zien we hier in de bergen meestal enkel Grieks. We nemen nu wel de autosnelweg om sneller in Tolo te geraken. Wanneer we daar aankomen begint het stilletjes te regenen. De dame van het autoverhuurbedrijf vraagt nog of ze ons bij het hotel moet afzetten maar we besluiten te wandelen. Hoe dom kan je zijn? We zijn slechts enkele meters verder of de hemelsluizen worden massaal open gedraaid, met bakken valt het water uit de lucht en in no time wordt de straat omgevormd tot een rivier. Gelukkig passeren we Jenny, ons barretje aan het strand waar we snel binnen spurten om te schuilen. Na een verfrissend sinaasappelsapje besluiten we het er op te wagen want het regent minder. Tegen dat we echter in het hotel zijn, zien we er uit als waterkiekens. Snel douchen, iets anders aantrekken en aan tafel voor het diner. Onze laatste avond van de prachtige vakantie zit er op. Morgen verlaten we Tolo voor nog een dagje Athene en dan gaan we weer naar huis.

Posted with Blogsy

Eleimo - Epidauros - Assini

Rustig ontbijten in het zonnetje, wij zijn tevreden mensen! Thuis hou ik het bij wat yoghurt maar hier is er elke morgen zo veel keuze. Dat wordt echt afkicken wanneer we terug naar huis gaan. Deze morgen rijden we met de bus eerst naar Eleimo, een klein dorpje niet ver van Tolo. Hier in Griekenland zijn het vooral de Griekse mannen die al van in de vroege ochtend in het café zitten. Vaak drinken ze er alleen even een kopje Griekse koffie. De meesten blijven niet lang, net lang genoeg om het laatste lokale nieuws te horen of om even de politiek te bespreken. Griekse vrouwen gaan ook naar het café, maar het komt minder vaak voor, zeker in de dorpjes. Zij horen de laatste nieuwtjes van hun man bij thuiskomst. In dit dorpje bezoeken we het kleine Grieks Orthodoxe kerkje van St. Johannis. Het is een waar pareltje van Byzantijnse architectuur.

Binnen is het heel sober maar prachtig. Na deze korte stop rijden we naar Epidauros, het heiligdom van de god Asklepios. Bij aankomst, gaan we eerst naar het museum. Dit is deze keer niet zo groot maar wel rijk aan vondsten. We zien een vitrine vol met chirurgische instrumenten, een deel van de poort van het heiligdom, vele beelden en het bovenste deel van de tempel van de godin Diana. Frans legt ons het verschil uit tussen de verschillende zuilen: Dorische, Ionische en Korinthische. Deze keer blijven we geduldig luisteren want buiten schijnt het zonnetje en we hebben de indruk dat dat nog heel de dag zo zal zijn. De plaatselijke gids brengt ons nadien tot bij de archeologische site met aan de rechterkant de restanten van een hotel en restaurant en aan de linkerkant het badhuis. Er is ook een stadion met meer dan 6000 plaatsen. Indrukwekkend moet dat geweest zijn!

Wat verderop zien we het Asklepieion, een antiek Grieks sanatorium met één van de eerste georganiseerde ziekenhuizen uit de oudheid. Hier werden kuren gegeven die bestonden uit een reinigingsritueel (baden), gevolgd door inademen van wierook en andere stoffen om een goede slaap te verkrijgen. De dienaars van Asklepios prevelden gebeden die hypnotiserend werkten. De slaap was fundamenteel want tijdens de slaap zou Asklepios aanwijzingen geven over de te volgen therapie. En wanneer je in een droom een slang zag, was je genezen. De asclepiusstaf of esculaap, waar een slang omheen kronkelt, is nog steeds het symbool voor artsen en apothekers. Na de therapie volgde er ook intellectueel vermaak. Dat verklaart de aanwezigheid van het indrukwekkende en best bewaarde openluchttheater van Griekenland. Het stamt uit de 4e eeuw v. Chr en heeft een capaciteit van 14000 zitplaatsen. Het meest verbazingwekkende is de geweldige akoestiek. We klimmen helemaal tot boven en zelfs tot op de laatste rijen horen we het kleinste geluid. We hebben van hierboven ook een prachtig uitzicht over het theater en het omliggende landschap. Het is niet de eerste keer dat ik een dergelijk theater bezoek maar dit overtreft werkelijk alle verwachtingen. Ik zie ze daar al staan ons Natalia met een stem als een klok maar dat is wishful thinking zeker? Nochtans wordt dit theater in de zomer toch nog frequent gebruikt voor optredens en voorstellingen van klassieke drama's. We sluiten onze voormiddag af met een versgeperst appelsiensapje en rijden terug naar Tolo. Daarna starten we samen met Viviane en Ingrid onze wandeling richting Assini. Onderweg passeren we een gezellig restaurantje waar ze verse vis serveren en daar hebben we nu net zin in. We beginnen in stijl met scordalia en een glaasje samos, daarna komt de overheerlijke vis uit de oven op tafel.

Dat is echt genieten! We krijgen nog watermeloen als dessert en met een gevuld buikje gaan we terug vol goede moed op stap. De weg via de kust is bochtig en de kustlijn grillig. Aan de rechterzijde lopen de rotsen steil de zee in. Wanneer we aan het eind van het dorp komen, splitst de weg en buigen we rechts af in de richting van Assini. In de archeologische site van het dorp zijn ze nog volop bezig met opgravingen. Er is geen mens te bespeuren dus gaan we zelf op ontdekking. We klimmen tegen de berg omhoog via een aangelegde trap. Het landschap hier is prachtig. We zien hele plantages sinaasappelbomen en de verschillende schakeringen groen zijn indrukwekkend.

Na een tijdje stopt het aangelegde pad en moeten we verder via een zandweg met hier en daar grote rotsblokken. Ik besluit even voorop te gaan om te zien of het haalbaar is. Boven op de berg heb ik een prachtig uitzicht over de baai van Tolo en het strand van Assini. Ik loop terug om te melden hoe mooi het er wel is maar dat het pad niet echt goed ligt. Ingrid en papa besluiten toch mee te komen. Viviane en mama blijven op een bankje zitten waar het zicht trouwens ook al prachtig is. Na een tijdje dalen we terug af en drinken nog iets bij Nelly, een gezellige bar met zicht op zee. Wanneer we opnieuw naar het hotel wandelen, horen we de kerktoren luiden. We slaan dus snel het straatje in om eens een kijkje te gaan nemen. Al van ver, horen we het gezang van de priester. Wanneer we binnen gaan, wordt ons duidelijk gemaakt dat we wel mogen luisteren maar niet mogen fotograferen. Het gezang gaat door merg en been, prachtig ook al verstaan we er geen woord van. Dat noemen ze nu stil genieten ... Het avondeten wordt geserveerd om 19u30 en jammer genoeg weer binnen alhoewel het heel erg warm is. 's Avonds brengen ze ons autootje voor morgen, een klein Fiatje. We kijken uit naar morgen

 

Posted with Blogsy

Caracalla - Tiryns - Argos - Nafplion

Alweer een prachtige ochtend met veel zon! Meer kunnen we niet vragen toch? Alleen veel wespen en daar ben ik nu eens geen fan van ... Ongevraagd komen ze snuffelen aan onze etensresten. Zonder deze vervelende insecten zou het leven er nog rooskleuriger uitzien! Om 9u, na het ontbijt nemen we de bus naar het Caracalla monastery, een prachtig gerestaureerd klooster waar momenteel nog 10 nonnetjes wonen. Één van de kloosterzusters opent voor ons de deur en laat ons binnen in haar heiligdom. Op een schaduwrijk binnenpleintje bevindt zich het kleine kerkje. Een zaligheid van rust, een oord van meditatie en bezinning, heel ver weg van het helse levenstempo. Wanneer we proberen met hen een praatje te slaan, is al snel duidelijk dat slechts eentje Engels spreekt. Wanneer we haar zeggen dat het hier zo vredig is, antwoordt ze "dat komt omdat de vrede in ons hart zit". Waar ik maar moeilijk aan kan wennen is de Griekse mimiek. Ik vraag één van de nonnetjes of ik haar mag fotograferen maar wat ze antwoordt is niet zo duidelijk. In plaats van met het hoofd te schudden bij het "nee" zeggen, zoals wij doen, bewegen ze het gehele hoofd achterwaarts waarbij de wenkbrauwen worden opgetrokken en met de tong wordt geklikt. Soms zijn deze bewegingen zo subtiel en snel, dat je niet in de gaten hebt dat de persoon überhaupt heeft geantwoord. Zelf gaan de nonnetjes niet graag op de foto maar ze zijn wel heel gastvrij. Ze bieden ons iets fris aan om te drinken en ze hebben ook koekjes gebakken en er is overheerlijk Turks, pardon Grieks fruit. Daarna rijden we verder naar Tiryns, een tafelberg van meer dan 7 meter lang, opgetrokken uit duizenden kleine en grote stenen zonder cementlaag. De Grieken hadden dit namelijk niet dus moesten ze ingenieus de stenen op elkaar stapelen. Omdat het zo erg gelijkt op de burcht van Mycene, houden we enkel een fotostop. Vervolgens staat Argos op het programma. Deze stad ligt in een gebied met veel wijn-, olijven- en appelsiengaarden. Hier bezoeken we een zeer goed bewaard gebleven oud Grieks theater dat dateert uit de 5de eeuw v. Chr.

Architecturaal een pareltje omdat het voor een derde werd uitgegraven uit de rotsen. Heel indrukwekkend als je er even bij stil staat dat hier ooit meer dan 20.000 toeschouwers gezeten hebben. De cipressen die we overal zien, geven iets schilderachtigs aan het landschap. Het lijkt wel of Van Gogh er met zijn penseel donkergroene streepjes in heeft aangebracht. Onze laatste stop voor vandaag is Nafplion, de eerste Griekse hoofdstad. Wanneer we arriveren, zien we dat dit charmante havenstadje gelegen is in de schaduw van een grote rots waarop het Palamidi Fort staat. Opvallend zijn de vele elegante balkonnetjes met een Italiaanse uitstraling. De meeste straatjes in de omgeving van het centrale plein zijn smal en door trappen met elkaar verbonden. Overal bloeien de bougainvilles rijkelijk. Sinds de Venetiaanse tijd is de Platía Syntágmatos het centrum van het openbare leven. Op dit fraai geplaveide plein is het aangenaam verpozen. Volgens de gids ziet het er nog net zo uit als in de 18e eeuw, toen de Turken er enkele moskeeën bouwden. Ondertussen hebben we honger gekregen. De haven lijkt het meest in trek maar daar proberen de obers je naar binnen te praten en daar houden wij niet zo van. We gaan weer op zoek naar een typisch eethuisje, maar deze keer laten we ons vangen. Het ziet er Grieks uit maar de kaart is dat alles behalve ... Toch eten we lekker voor alweer weinig geld. Na de lunch wandelen we nog langs de promenade en zien we in de verte het vestingeiland Bourzi met een Venetiaans fort. Ook een ijsje staat zoals steeds op ons programma. Heerlijk! Ons stadsbezoek ronden we af in een plaatselijk barretje met een vers geperst fruitsapje en François die besluit toch de ouzo eens te proberen. Ze hebben hem wijs gemaakt dat deze met tonic niet naar anijs smaakt - yeah right!!!

Rond 16u15 nemen we de bus terug naar het hotel waar we nog snel even een duik nemen in het zwembad. 's Avonds begint het erg hard te waaien, de glazen op de gedekte tafels buiten vallen één voor één om. In sneltempo wordt alles afgeruimd en wordt er binnen gedekt. Jammer want een kwartiertje later is de bui al voorbij. Mijn vader, bon vivant en lekkerbek pur sang, heeft de gewoonte om zeker na het eten toch nog een dessertje of twee te verorberen. Komt hij daar met een potje fruit af. Wij zien de bui echter al hangen en ook al kijkt mama hem waarschuwend aan om zich wat in te houden, toch verdwijnt hij even later terug naar het buffet voor een heerlijk ijsje. Er zijn nog zekerheden in het leven! Alweer een zalige dag voorbij

 

Posted with Blogsy

Daskalio

Ondanks dat er geen wake up call gevraagd werd, gaat de telefoon om 7u. Veel te vroeg, dus draai ik me nog eens om. Om kwart voor 8 word ik nogmaals gewekt :-( Ik besluit dan maar om op te staan. Deze morgen is er geen wolkje te bespeuren, straalblauwe hemel! Vandaag varen we naar het eilandje Daskalio om te genieten van de rustige omgeving, de zee en een lekkere BBQ met Griekse wijn. Op dit piepkleine eilandje wonen geen mensen en dagjestoeristen komen er vooral om te zwemmen. Voor de Grieken is het een soort pelgrimsoord waar ze naartoe komen om het kleine kerkje Zoodochou Pigi, dat al van 1688 dateert en hoog boven op de top van de berg staat, te bezoeken. Er zou ooit een geheime school op gevestigd zijn waar priesters de Griekse taal en geschiedenis bijbrachten aan de kinderen. Het bootje meert aan bij een prachtig klein kiezelstrandje, in een indrukwekkende baai - zo eentje uit de boekskes. We kunnen niet wachten om aan land te gaan waardoor we allemaal halsoverkop onze schoenen uitrekken en door het heldere water lopen. Even later legt de kapitein er een soort loopbrugje, bestaande uit twee planken maar iedereen zit al op het strand. Grappig! Met z'n allen wandelen we naar boven en dat is best een serieuze klim. Er zijn werkmannen aan het schilderen en ze hebben net de oude poort verwijderd en een nieuwe gestoken die ze in de gebruikelijke blauwe kleur aan het verven zijn. Opgepast dus voor onze kleren. Frans heeft de sleutel van het kerkje en opent deze voor ons. Binnen is het piepklein en zien we op wanden en plafond verschillende fresco's van heiligen en taferelen uit de bijbel. Er is een kleine nis met bel en van hier kijk je uit over het blauwe water.

Wanneer we beneden komen gaan de meesten onder ons het water in. De fijne kiezeltjes doen pijn aan de voeten maar eens in het water is het zalig genieten. Kleine visjes zwemmen langs je heen en het water is zo helder dat je je eigen voeten kan zien. Af en toe krijgen we iets te drinken en een hapje. "για μας" (Jamas), roept iedereen in koor. T'is zo eens iets anders ... aperitieven in het water.

Ondertussen bereiden de mannen de BBQ aan boord. Lekkere souvlaki, vergezeld van Griekse salade en brood. Na het zwemmen smaakt dit heerlijk. Als dessert krijgen we een lekkere watermeloen. De werkmannen zijn ondertussen ook naar beneden gekomen en hebben het oude kerkdeurtje gewoon in het zand neergezet ... idyllisch plaatje!

Rond half 3 varen we terug naar het hotel. De ouzo en wijn heeft rijkelijk gevloeid dus iedereen is in een uitgelaten stemming, enkelen beginnen zelfs de sirtaki te dansen.

We arriveren rond 3u in Tolo waar we ons even opfrissen en daarna trekken we het stadje in op zoek naar de kerk. We passeren opnieuw het ijssalon van eergisteren en kunnen het niet laten ... het ijs is hier buitengewoon lekker, vol van smaak en zeer romig, de naam roomijs dus meer dan waardig! Na al dat krachtvoer, starten we de klim naar de kerk. Veel Griekse gewoontes en tradities vinden hun wortels in de Christelijke Grieks Orthodoxe religie. De kerk speelt een belangrijke rol in het dagelijkse leven van de Grieken en religie en traditie zijn nauw met elkaar verbonden. Het kerkje staat dan ook midden in het dorp. Jammer genoeg is het gesloten maar we gaan zondag zeker een kijkje nemen wanneer er een dienst bezig is. We slenteren verder via de smalle straatjes en al gauw zijn we de weg kwijt. François ziet het niet meer zitten al dat geklim dus besluiten we af te dalen in de richting van de zee. Jammer genoeg komt de steile afdaling niet daar uit maar wel aan de oprit van een huis. We moeten dus terug ... met heel veel gekreun tot gevolg. Ja hellingen daar kennen ze hier wel iets van. Ook ons hotel is gelegen op een berg en kan je enkel bereiken via een steile klim. Dagelijkse fitness is dat dus! Wanneer we uiteindelijk beneden komen, is het tijd om even te gaan zitten en weer een heerlijk sinaasappelsapje te drinken. Zelfs papa laat het bier en de retsina voor wat het is en gaat voor gezond. De baai ligt vol met kleine zeilbootjes. Op het strand zelf is het redelijk rustig, met uitzondering van enkele beach babes en een Griekse macho die met zijn kinderen speelt. Avondeten is opnieuw buiten vandaag. Wanneer we aan het hotel arriveren, ruiken we al de BBQ. We krijgen er spontaan honger van. Snel opfrissen dus en opnieuw naar beneden. Na het eten wordt er muziek gespeeld en starten twee Grieken met het dansen van de sirtaki. Ik voel de bui al hangen en verdwijn in alle stilte. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, zijn het de obligate dansjes van de toeristen. Ik geef dan toch de voorkeur aan lekker ontspannen met een goed boek op de kamer. Word ik oud?

 

Posted with Blogsy

Hydra en Spetses

Vandaag worden we al om half 7 gewekt en om 7u zit iedereen aan het ontbijt. Het is nog niet helemaal licht en er hangt een mooie rode gloed boven het water en de eilandjes. Zo vroeg en al lekker van temperatuur. Buiten eten, daar geniet ik telkens zo van … In België hebben we niet zo vaak de kans om zorgeloos in de buitenlucht te ontbijten – vaak te koud of te veel wind. Hier is het dus echt genieten. De dag kan niet beter beginnen, het zonnetje komt al piepen door de wolken.

Om 8u wandelen we gezamenlijk naar de kleine haven van Tolo om in te schepen voor een zonovergoten dagje naar de eilanden Hydra en Spetses. De boottocht duurt drie uur dus iedereen zoekt een leuk plekje uit. Wanneer we in Hydra arriveren, is het er al gezellig druk. Het is dan ook een echte trekpleister voor toeristen die slechts enkele uren op het eiland verblijven om dan massaal terug de boot te nemen naar het vasteland. Het eiland heeft de vorm van een hoefijzer en de baai bij de hoofdstad lijkt wel een reusachtig theater met de haven als scene en de huizen als tribunes. De vissers- en jachthaven van Hydra is een van de mooiste van Griekenland. Er zijn geen wegen en dus ook geen motorvoertuigen. Het binnenland is alleen te voet of met een ezeltje bereikbaar.

Venetiaanse huizen liggen tegen de heuvel. Het heeft nauwe straten en gedeeltelijk met marmer versierde huizen. We verlaten weer de groep en gaan eerst naar het kleine kerkje dat op z'n Grieks helemaal versierd is met allerlei ornamenten - mooi in z'n kitscherigheid. Daarna trekken we door de smalle straatjes op zoek naar het échte Griekenland en we blijven niet op onze honger zitten. Iedereen begroet ons even vriendelijk. De openheid, de gastvrijheid en warmte van de Griekse bevolking heeft mijn hart gestolen. Ver weg van Frans en onze medereizigers, dwalen we in alle rust door de mooie steegjes. De luiken en deuren van de friswitte huisjes staan strak in de blauwe, rode en groene verf. Hier en daar overspannen druivenranken de smalle straatjes. Bougainville licht op onder de zonnestralen. We passeren een typisch Griekse taverna waar we een plaatsje zoeken in de schaduw onder de bomen. Buiten een enkele Griek zit er niemand maar wanneer de groep toevallig langs het straatje passeert, strijken ze ook neer op deze magische plek. Gelukkig hebben wij net besteld en in no time komt het eten op tafel: sardines, octopus en zwaardvis vergezeld van een lekkere tzaziki en vers brood. Heerlijk die echte zuivere smaken van de zee, de voortreffelijke olijfolie en de oregano. Na de lunch kuieren we nog wat langs het water waar talrijke vissersbootjes voor anker liggen. Rond kwart na 2 schepen we terug in en varen we naar het eiland Spetses. Ook hier geen auto's maar wel veel scootertjes die je rakelings voorbij rijden. Overal kan je een heuse koets nemen om het eiland te verkennen maar wij doen het te voet. Spetses is een groen en klein eiland en dé vakantiebestemming van de Atheense burgerij die hier mooie vakantievilla’s heeft. De 200 jaar oude herenhuizen hebben kleine binnenplaatsen die versierd zijn met kiezelmozaïeken. Verder is het niet echt een eiland waar we verliefd op worden. Net zoals op andere plaatsen in Griekenland zie je overal katten. Wie kent er niet de mooie Griekse plaatjes en foto's van spinnende katten op de visnetten of tegen de witgekalkte geveltjes? Elke toerist neemt er foto’s van - ze zijn dan ook zo schattig!

We belanden in een klein winkelstraatje waar we overal de kleine, blauwe, marmeren glazen oogjes zien. In Griekenland zijn veel mensen erg bijgelovig. Sommige Grieken, vooral de mensen in de dorpen, geloven dat iemand "het boze oog" kan opvangen. Om dit te vermijden, dragen degenen die hierin geloven dit soort amulet. Blauw is volgens hen de kleur die het boze oog op afstand kan houden. Rond kwart voor 6 vertrekt de boot opnieuw richting Tolo. Op het bovendek schijnt het zonnetje nog volop en is er een zacht windje. Het duurt dan ook niet lang of ik ben in dromenland ... dat is pas congé! 's Avonds wordt het buffet opnieuw binnen opgesteld maar het is veel te warm om binnen te zitten dus nemen we plaats op het terras. Zoals steeds is het eten voortreffelijk. Elke avond is er voldoende afwisseling en voor ieder wat wils. We genieten nog wat na op ons terras alvorens het licht te doven.

 

Posted with Blogsy

Mycene

Zalig geslapen en ook het wakker worden met het zonnetje dat binnen schijnt is een geweldig gevoel. Nu pas zien we hoe pittoresk ons hotel gelegen is. Vanaf ons terras hebben we een schitterend uitzicht op de baai en de eilandjes voor Tolo. Het is niet megagroot maar ook niet klein te noemen want er zijn 58 kamers.

We ontbijten op het terras aan een tafeltje in de schaduw want de zon brandt. Een voor Griekenland uitstekend en uitgebreid ontbijt met yoghurt en honing, omelet, lekker brood. Uitzicht op zee, heerlijk ... we zijn tevreden mensen. Het begint dus allemaal veelbelovend ...maar we mogen niet vergeten, het is een verlof met de Stiphoutjes :-) Wat gebeurt er dus na het ontbijt? Inderdaad de hemelsluizen worden geopend en het begint te gieten! Alle Grieken lopen hier rond met een smile tot achter hun oren want het heeft al sinds mei niet meer geregend. Wij daarentegen .... Onze gids maakt van de gelegenheid gebruik om ons nog wat te ambeteren met de Griekse mythologie. Hij vertelt, vertelt, vertelt, begint te zagen, zagen, zagen .... Enfin na een goed half uur gaan we toch naar de bus en rijden we naar Mycene. De gids vraagt me of mijn fototoestel goed is. Tja ik kan het niet laten en antwoord "het trekt op niks". Hij begint zelf te lachen en zegt "ja dat was een onnozele vraag". Onderweg stoppen we eerst aan een toeristische winkel met allerhande vazen, schaaltjes, beelden ... jullie kennen dat wel, de obligate stop bij iedere busreis. Daarna is het al tijd voor de lunch ook al hebben we nog niets gezien van de Peloponnesos. Lekkere souvlaki in het zonnetje want ondertussen is de lucht weer blauw. Na de lunch rijden we door naar de belangrijke archeologische site van Mycene. We stoppen eerst bij de Schatkamer van Atreus, een enorm koepelgraf. Het ziet er uit als een grote bijenkorf met drieëndertig lagen perfecte steencirkels opeen, versmallend tot een sluitsteen. Hoe de Myceners in hemelsnaam deze constructie van zo'n 13 meter hoog gemaakt hebben, is ons een raadsel. De akoestiek heeft iets spookachtigs. Ondertussen is het weer opnieuw beginnen regenen dus trekken we verder naar het museum waar we wederom bestookt worden met verhalen. We kunnen niet zeggen dat de gids de materie niet kent maar trôp is trôp! Wanneer we merken dat de lucht opnieuw blauw wordt, muizen we er onderuit en beginnen met ons drietjes aan de klim naar de burcht van Mycene. We passeren eerst de leeuwenpoort welke dateert uit de 13e eeuw v.Chr.! We zien twee opgerichte leeuwinnen, die tegenover elkaar staan, met hun voorpoten steunend op een soort altaar, waarboven een "Minoïsche" zuil prijkt. De leeuwen zijn in een duister verleden hun koppen kwijtgeraakt.

Eens door de poort zien we de ruïnes die werkelijk getuigen van een grote architecturale schoonheid. Net omdat er zo weinig overblijft van wat zich ooit tussen hun muren afspeelde, geven ruïnes alle ruimte aan onze eigen fantasie. Vandaar misschien de mysterieuze aantrekkingskracht. Op deze plaats word je melancholisch: iets van het verleden is blijven hangen, doch je wordt geconfronteerd met het vergankelijke, zelfs van grote koninkrijken. We bestijgen verder de koninklijke weg richting paleis. Op het hoogste punt van de acropolis rusten we even uit. Het weidse landschap is bijzonder mooi. Dit is een plek om uren te zitten en weg te dromen in de geschiedenis. Maar daar is echter geen tijd voor want we zien het opnieuw donkerder worden. Terug naar beneden dus waar we ter hoogte van de leeuwenpoort de rest van de groep terug tegenkomen. Ze zijn zo lang in het museum blijven hangen dat ze nu naar boven moeten in de gietende regen. Want ja hoor, de hemelsluizen gaan opnieuw open en het water valt met bakken uit de lucht ... T'is toch niet te geloven! Vermits wij dus altijd voorbereid zijn op slecht weer, hebben we alle 3 een paraplu bij, in tegenstelling tot de rest van de groep. Wanneer wij terug aan de bus komen is het opnieuw droog en genieten we nog even van een glas versgeperst appelsiensap. Wat zijn de appelsienen hier toch lekker zoet. De rest komt ons vervoegen - het zijn net waterkiekens! Wanneer we in het hotel aankomen is het opnieuw prachtig weer en trekken we het stadje Tolo even in. Het is een toeristische plaats waar vooral Grieken op vakantie komen. Het heeft een erg mooi lang zandstrand en een ietwat onorthodox gebouwde dorpskern waar het vooral ’s avonds erg gezellig is. Sommigen hebben het helaas in hun hoofd gehaald om hier gebouwen neer te zetten die meer verdiepingen hebben dan is toegestaan, anderen hebben weer tot vlak aan het water gebouwd waardoor het strand bij het dorp erg smal is geworden. We drinken iets aan het strand en wandelen daarna nog even naar het kleine haventje. Bootjes liggen rustig te dobberen in het water, vissers zitten naar hun hengel te gluren, verwaarloosde honden hangen wat rond tussen de visnetten in de hoop iets eetbaars te vinden.

's Avonds wordt jammer genoeg het buffet binnen gezet omdat er te veel wind is. Na het eten besluiten we dan maar het stadje terug in te trekken om nog iets te drinken op een terrasje. Zalig toch wanneer er geen muggen zijn en de temperatuur nog ver boven de 20 graden ligt ... de mojito smaakt heerlijk en we genieten van het mensjes kijken.

 

 

Posted with Blogsy

Brussel - Athene - Tolo

Om kwart over 11 staat de taxi voor de deur. Next stop het huis van mijn ouders. Wanneer we daar arriveren gaat de deur open en komt papa al buiten, hij heeft me echter nog niet gezien. Wanneer ook mama hem vervoegd, zie ik ze schrikken, een beetje ongeloof in hun ogen. Oh zegt mama dat is super leuk dat jij ons mee gaat uitzwaaien. Brengt de chauffeur jou dan nadien terug naar huis? Ze heeft nog niet door dat ik ook écht mee op vakantie ga. Ik zou kunnen zeggen naïviteit runs in the family, maar gelukkig is papa wel helemaal mee. Wanneer ik haar uitleg dat ze weldegelijk met mij opgescheept zit, wordt ze nog blijer. Ze vinden het beiden gelukkig een leuke verrassing. Echt getwijfeld heb ik daar niet aan maar je weet maar nooit dat ze een romantische tête à tête vakantie voor ogen hadden! Bij aankomst in de luchthaven maken we kennis met de gids Frans en onze medereizigers. Het is een goede mix qua leeftijden maar de Frans is toch al ver in de 70 denk ik. Het afroepen van de namen gaat moeizaam - ja het tempo zal niet hoog liggen denk ik.

Vliegen … daar waar ik vroeger niet echt stilstond bij eventuele gevaren is dat vandaag toch even anders. Met gemengde gevoelens stap ik in de reuze vogel die me naar zonnigere oorden moet brengen, mijn “airplane survival kit” onder de arm: oordopjes tegen vervelende geluidjes en krijsende kinderen - al zal dat laatste misschien wel meevallen, aangezien de kleintjes vandaag hun eerste schooldag hebben, leesvoer en muziek om de tijd te doden, kauwgom tegen dichtklappende oren en niet te vergeten een heerlijke zachte sjaal tegen de tocht. Klaar dus om de 3u durende vlucht te overbruggen. Jetairfly is niet echt heel georganiseerd ... vreemd genoeg zit iedereen verspreid op het vliegtuig, koppels werden uit elkaar getrokken. Tot twee maal toe verplaats ik mezelf zodat anderen samen kunnen zitten.

Bij aankomst in Athene is het 29°C en dus aangenaam warm. De bus brengt ons naar Tolo en alhoewel het ondertussen pikkedonker is, stoppen we nog even aan het kanaal van Korinthe. Heel indrukwekkend hoe de rotswanden aan beide zijden van het kanaal stijl omhoog lopen. Al in de oudheid was men zich bewust van het economische belang van een snelle doortocht tussen de Korintische en de Saronische zee, maar het kwam pas tot een echte poging een kanaal te graven onder de Romeinse keizer Νero. In 68 na Chr. liet hij duizenden slaven aan beide zijden van de landengte graven. Toen Nero in datzelfde jaar zelfmoord pleegde kwam daaraan direct een einde. Pas in de negentiende eeuw werd het plan verwezenlijkt, toen Franse ingenieurs het werk afmaakten.

Ons 4* hotel John & George is gelegen op een helling boven de oude stad, vlakbij het strand. De omgeving zullen we echter morgen moeten bekijken want ondertussen is het 22u plaatselijke tijd. Hier in Griekenland is het een uurtje later dan in België. De temperatuur is nog steeds zalig, 23°C - I love it!We krijgen nog een uitgebreid Grieks buffet buiten op het terras en dan zit ons eerste dagje er al op. Moe maar voldaan kruipen we onder de wol.

Posted with Blogsy