Alweer een prachtige ochtend met veel zon! Meer kunnen we niet vragen toch? Alleen veel wespen en daar ben ik nu eens geen fan van ... Ongevraagd komen ze snuffelen aan onze etensresten. Zonder deze vervelende insecten zou het leven er nog rooskleuriger uitzien! Om 9u, na het ontbijt nemen we de bus naar het Caracalla monastery, een prachtig gerestaureerd klooster waar momenteel nog 10 nonnetjes wonen. Één van de kloosterzusters opent voor ons de deur en laat ons binnen in haar heiligdom. Op een schaduwrijk binnenpleintje bevindt zich het kleine kerkje. Een zaligheid van rust, een oord van meditatie en bezinning, heel ver weg van het helse levenstempo. Wanneer we proberen met hen een praatje te slaan, is al snel duidelijk dat slechts eentje Engels spreekt. Wanneer we haar zeggen dat het hier zo vredig is, antwoordt ze "dat komt omdat de vrede in ons hart zit". Waar ik maar moeilijk aan kan wennen is de Griekse mimiek. Ik vraag één van de nonnetjes of ik haar mag fotograferen maar wat ze antwoordt is niet zo duidelijk. In plaats van met het hoofd te schudden bij het "nee" zeggen, zoals wij doen, bewegen ze het gehele hoofd achterwaarts waarbij de wenkbrauwen worden opgetrokken en met de tong wordt geklikt. Soms zijn deze bewegingen zo subtiel en snel, dat je niet in de gaten hebt dat de persoon überhaupt heeft geantwoord. Zelf gaan de nonnetjes niet graag op de foto maar ze zijn wel heel gastvrij. Ze bieden ons iets fris aan om te drinken en ze hebben ook koekjes gebakken en er is overheerlijk Turks, pardon Grieks fruit. Daarna rijden we verder naar Tiryns, een tafelberg van meer dan 7 meter lang, opgetrokken uit duizenden kleine en grote stenen zonder cementlaag. De Grieken hadden dit namelijk niet dus moesten ze ingenieus de stenen op elkaar stapelen. Omdat het zo erg gelijkt op de burcht van Mycene, houden we enkel een fotostop. Vervolgens staat Argos op het programma. Deze stad ligt in een gebied met veel wijn-, olijven- en appelsiengaarden. Hier bezoeken we een zeer goed bewaard gebleven oud Grieks theater dat dateert uit de 5de eeuw v. Chr.
Architecturaal een pareltje omdat het voor een derde werd uitgegraven uit de rotsen. Heel indrukwekkend als je er even bij stil staat dat hier ooit meer dan 20.000 toeschouwers gezeten hebben. De cipressen die we overal zien, geven iets schilderachtigs aan het landschap. Het lijkt wel of Van Gogh er met zijn penseel donkergroene streepjes in heeft aangebracht. Onze laatste stop voor vandaag is Nafplion, de eerste Griekse hoofdstad. Wanneer we arriveren, zien we dat dit charmante havenstadje gelegen is in de schaduw van een grote rots waarop het Palamidi Fort staat. Opvallend zijn de vele elegante balkonnetjes met een Italiaanse uitstraling. De meeste straatjes in de omgeving van het centrale plein zijn smal en door trappen met elkaar verbonden. Overal bloeien de bougainvilles rijkelijk. Sinds de Venetiaanse tijd is de Platía Syntágmatos het centrum van het openbare leven. Op dit fraai geplaveide plein is het aangenaam verpozen. Volgens de gids ziet het er nog net zo uit als in de 18e eeuw, toen de Turken er enkele moskeeën bouwden. Ondertussen hebben we honger gekregen. De haven lijkt het meest in trek maar daar proberen de obers je naar binnen te praten en daar houden wij niet zo van. We gaan weer op zoek naar een typisch eethuisje, maar deze keer laten we ons vangen. Het ziet er Grieks uit maar de kaart is dat alles behalve ... Toch eten we lekker voor alweer weinig geld. Na de lunch wandelen we nog langs de promenade en zien we in de verte het vestingeiland Bourzi met een Venetiaans fort. Ook een ijsje staat zoals steeds op ons programma. Heerlijk! Ons stadsbezoek ronden we af in een plaatselijk barretje met een vers geperst fruitsapje en François die besluit toch de ouzo eens te proberen. Ze hebben hem wijs gemaakt dat deze met tonic niet naar anijs smaakt - yeah right!!!
Rond 16u15 nemen we de bus terug naar het hotel waar we nog snel even een duik nemen in het zwembad. 's Avonds begint het erg hard te waaien, de glazen op de gedekte tafels buiten vallen één voor één om. In sneltempo wordt alles afgeruimd en wordt er binnen gedekt. Jammer want een kwartiertje later is de bui al voorbij. Mijn vader, bon vivant en lekkerbek pur sang, heeft de gewoonte om zeker na het eten toch nog een dessertje of twee te verorberen. Komt hij daar met een potje fruit af. Wij zien de bui echter al hangen en ook al kijkt mama hem waarschuwend aan om zich wat in te houden, toch verdwijnt hij even later terug naar het buffet voor een heerlijk ijsje. Er zijn nog zekerheden in het leven! Alweer een zalige dag voorbij
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten