Monastery Prodromos - Stemnitsa - Dimitsana

Vandaag hebben we onze vrije dag en dan zou je misschien denken, lekker uitslapen, lang ontbijten maw traag op gang komen. Maar we willen zo graag naar het klooster van Prodromos en dan moeten we vroeg uit de veren, snel ontbijten en wegwezen. Waarom? Het ligt hoog in de bergen, is enkel 's morgens open en we moeten minstens 2 uur rijden. Geen lamzakkerij dus want we hebben geen tijd te verliezen. Gelukkig heb ik er aan gedacht mijn gps mee te nemen zodat we alvast niet moeten zoeken. We besluiten de tolweg, die de patron van het hotel ons had aangeraden, te vermijden want het is toch veel leuker door de bergen via kleine dorpjes te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik neem plaats achter het stuur want onze pa, die normaal altijd rijdt, heeft zijn rijbewijs niet bij. Het eerste stuk vindt hij dat niet zo erg maar al snel gaat de weg omhoog en wordt steeds smaller. Zijn hartje doet pijn want als er iets is wat papa leuk vindt dan is het wel scheuren door de bochten in de bergen. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn, geen tegenliggers, complete stilte. Ook hier weer veel olijf- en vijgenbomen, afgewisseld met coniferen. Af en toe stoppen we aan de kant van de weg om van het landschap te genieten. Griekenland en dan vooral de Peloponessos zou gekend zijn voor de beste honing van de wereld - overal zien we dan ook bijenkorven in felle kleurtjes. Dit geeft echt een hele mooie afwisseling in de anders zo groene omgeving. We rijden door kleine, lieflijke dorpjes met straatjes die zo smal zijn, dat we ons afvragen of we er wel doorheen kunnen. De auto's staan her en der geparkeerd tegen de muren van de huizen of tegen de rotswanden. Wanneer we het dorp Stemnitsa naderen, worden we alle drie stil. Het is echt geïntegreerd in het landschap en adembenemend mooi.

We besluiten echter nu nog niet te stoppen want we willen eerst naar het klooster. Een wegwijzer staat naar beneden gericht en we beginnen aan de afdaling. De weg is stijl, er zijn werken aan de gang en de ene haarspeldbocht, volgt de andere op. Wanneer we uiteindelijk bij een kerkje Metamorphosi komen, vertelt een plaatselijke Griek ons dat het klooster nog een 800 meter verder ligt maar dat we dat te voet moeten doen. Vanaf het kerkje zien we al een glimp van het klooster en dat doet ons zin krijgen in meer. Ondertussen is het 11u maar het zou pas sluiten om 13u dus tijd genoeg. Langzaam dalen we verder af via een zandweg bezaaid met rotsblokken. Het is hier zo ongelooflijk stil, we horen enkel de rivier in de verte. Na een tijdje gaat het pad opnieuw steil omhoog en wanneer we de bocht omdraaien, valt onze mond open van verbazing. Het is zo moeilijk om te beschrijven wat er door ons heen gaat wanneer we het klooster effectief te zien krijgen. Het Monastery Ayios Ioannis Prodromos zoals het voluit heet, is helemaal uitgehouwen in de rotswand als een soort zwaluwnest. Het lijkt wel of het aan de rotswanden "hangt".

Via een ijzeren poort gaan we binnen in dit heiligdom, gesticht in 1167. Als je een Griekse Kerk of een klooster wilt bezoeken, moet je behoorlijk gekleed zijn. Het wordt als onbeleefd beschouwd om een kerk te betreden als je schouders en knieën onbedekt zijn. Deze regel geldt zowel voor mannen als voor vrouwen. We hebben ons dan ook voorzien, althans dat dachten we. Bij het binnenkomen zien we echter een bord waarop staat dat vrouwen met lange broek het klooster niet mogen betreden. Mama heeft een broek aan dus er is even paniek - zo ver gekomen en dan niet binnen mogen. Gelukkig zijn ze er hier op voorzien. Aan een haakje hangen lange zwarte katoenen rokken. Elegant is het niet maar efficiënt wel. Een stenen witte trap brengt ons tot in het klooster. Daar worden we vriendelijk ontvangen met koffie, water en koekjes. Hier komt vooral papa even op adem want de klim was echt zwaar maar oh zo de moeite waard. Wanneer we allemaal bekomen zijn van al dat klimmen, gaan we op ontdekking. Er zijn twee kleine kerkjes gevuld met veel zilverwerk en er hangen talloze wierookvaatjes. Ook de muurschilderingen zijn heel goed bewaard gebleven. Vanop het balkon hebben we een adembenemend uitzicht over de ravijn beneden ons. Na een goed uurtje wandelen we opnieuw naar de auto ... een beproeving want de steile hellingen die we daarstraks naar beneden hebben gedaan moeten we nu dus weer omhoog. Af en toe moeten we even op adem komen maar wat ben ik fier op "de oudjes" - ze hebben het toch maar gedaan! Aan het lieflijke kerkje Metamorphosi rusten we nog even alvorens opnieuw de auto in te stappen.

Als beloning zoeken we de rust op in het prachtige bergdorpje Stemnitsa waar we daarstraks doorgereden zijn. We nemen plaats in een taverna op het centrale plein tussen de Grieken die zitten te nippen aan de frapé. Overal hoor je het geklik van hun komboloi of kralenketting waar ze voortdurend mee spelen. Bijna elke Griekse man bezit er wel eentje maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken heeft dit geen religieuze betekenis. Het is enkel een manier om de tijd te doden, een prettige gewoonte om verveling tegen te gaan. Papa kiest voor de saganaki (gebakken kaas) en geniet in stilte. Daarna komt het hoofdgerecht op tafel met uiteraard super lekker brood. We betalen slechts 26 euro voor ons middagmaal. Onbegrijpelijk dat ze het daarvoor kunnen klaarmaken. Na de lunch rijden we door naar Dimitsana. Hier gaat het even mis. Wat er juist gebeurde weet niemand, de auto begint plots te tollen in de bocht bij de afdaling. Ik reed helemaal niet snel en remmen deed ik ook niet. Gelukkig zijn er geen tegenliggers en komt de auto tot stilstand, weliswaar met de voorkant in tegenovergestelde richting. Het had heel anders kunnen aflopen wanneer we van de weg geraakt waren, want de ravijn was redelijk diep. Ik heb de daver op heel mijn lijf en ben blij dat we enkele meters verder de parking van het museum bereiken. Even bekomen alvorens we naar binnen gaan. "We hebben nen gelukkigen engel gediend", zoals ze zeggen in't Antwaarps. We bezoeken het Open air water power museum waar we kunnen zien hoe vroeger buskruit geproduceerd werd en hoe water in het algemeen gebruikt werd om molens te doen bewegen teneinde graan te pletten en om leer te bewerken. Na dit bezoekje zit onze dag er bijna op en rijden we terug naar Tolo. Het Griekse alfabet daar moeten we toch weer aan wennen. Het is al eventjes geleden dat we nog eens in Griekenland waren. Gelukkig hebben we de gps want in tegenstelling tot de grote steden, waar je vaak ook de plaatsnamen in ons geschrift aantreft, zien we hier in de bergen meestal enkel Grieks. We nemen nu wel de autosnelweg om sneller in Tolo te geraken. Wanneer we daar aankomen begint het stilletjes te regenen. De dame van het autoverhuurbedrijf vraagt nog of ze ons bij het hotel moet afzetten maar we besluiten te wandelen. Hoe dom kan je zijn? We zijn slechts enkele meters verder of de hemelsluizen worden massaal open gedraaid, met bakken valt het water uit de lucht en in no time wordt de straat omgevormd tot een rivier. Gelukkig passeren we Jenny, ons barretje aan het strand waar we snel binnen spurten om te schuilen. Na een verfrissend sinaasappelsapje besluiten we het er op te wagen want het regent minder. Tegen dat we echter in het hotel zijn, zien we er uit als waterkiekens. Snel douchen, iets anders aantrekken en aan tafel voor het diner. Onze laatste avond van de prachtige vakantie zit er op. Morgen verlaten we Tolo voor nog een dagje Athene en dan gaan we weer naar huis.

Posted with Blogsy