Zalig geslapen en ook het wakker worden met het zonnetje dat binnen schijnt is een geweldig gevoel. Nu pas zien we hoe pittoresk ons hotel gelegen is. Vanaf ons terras hebben we een schitterend uitzicht op de baai en de eilandjes voor Tolo. Het is niet megagroot maar ook niet klein te noemen want er zijn 58 kamers.
We ontbijten op het terras aan een tafeltje in de schaduw want de zon brandt. Een voor Griekenland uitstekend en uitgebreid ontbijt met yoghurt en honing, omelet, lekker brood. Uitzicht op zee, heerlijk ... we zijn tevreden mensen. Het begint dus allemaal veelbelovend ...maar we mogen niet vergeten, het is een verlof met de Stiphoutjes :-) Wat gebeurt er dus na het ontbijt? Inderdaad de hemelsluizen worden geopend en het begint te gieten! Alle Grieken lopen hier rond met een smile tot achter hun oren want het heeft al sinds mei niet meer geregend. Wij daarentegen .... Onze gids maakt van de gelegenheid gebruik om ons nog wat te ambeteren met de Griekse mythologie. Hij vertelt, vertelt, vertelt, begint te zagen, zagen, zagen .... Enfin na een goed half uur gaan we toch naar de bus en rijden we naar Mycene. De gids vraagt me of mijn fototoestel goed is. Tja ik kan het niet laten en antwoord "het trekt op niks". Hij begint zelf te lachen en zegt "ja dat was een onnozele vraag". Onderweg stoppen we eerst aan een toeristische winkel met allerhande vazen, schaaltjes, beelden ... jullie kennen dat wel, de obligate stop bij iedere busreis. Daarna is het al tijd voor de lunch ook al hebben we nog niets gezien van de Peloponnesos. Lekkere souvlaki in het zonnetje want ondertussen is de lucht weer blauw. Na de lunch rijden we door naar de belangrijke archeologische site van Mycene. We stoppen eerst bij de Schatkamer van Atreus, een enorm koepelgraf. Het ziet er uit als een grote bijenkorf met drieëndertig lagen perfecte steencirkels opeen, versmallend tot een sluitsteen. Hoe de Myceners in hemelsnaam deze constructie van zo'n 13 meter hoog gemaakt hebben, is ons een raadsel. De akoestiek heeft iets spookachtigs. Ondertussen is het weer opnieuw beginnen regenen dus trekken we verder naar het museum waar we wederom bestookt worden met verhalen. We kunnen niet zeggen dat de gids de materie niet kent maar trôp is trôp! Wanneer we merken dat de lucht opnieuw blauw wordt, muizen we er onderuit en beginnen met ons drietjes aan de klim naar de burcht van Mycene. We passeren eerst de leeuwenpoort welke dateert uit de 13e eeuw v.Chr.! We zien twee opgerichte leeuwinnen, die tegenover elkaar staan, met hun voorpoten steunend op een soort altaar, waarboven een "Minoïsche" zuil prijkt. De leeuwen zijn in een duister verleden hun koppen kwijtgeraakt.
Eens door de poort zien we de ruïnes die werkelijk getuigen van een grote architecturale schoonheid. Net omdat er zo weinig overblijft van wat zich ooit tussen hun muren afspeelde, geven ruïnes alle ruimte aan onze eigen fantasie. Vandaar misschien de mysterieuze aantrekkingskracht. Op deze plaats word je melancholisch: iets van het verleden is blijven hangen, doch je wordt geconfronteerd met het vergankelijke, zelfs van grote koninkrijken. We bestijgen verder de koninklijke weg richting paleis. Op het hoogste punt van de acropolis rusten we even uit. Het weidse landschap is bijzonder mooi. Dit is een plek om uren te zitten en weg te dromen in de geschiedenis. Maar daar is echter geen tijd voor want we zien het opnieuw donkerder worden. Terug naar beneden dus waar we ter hoogte van de leeuwenpoort de rest van de groep terug tegenkomen. Ze zijn zo lang in het museum blijven hangen dat ze nu naar boven moeten in de gietende regen. Want ja hoor, de hemelsluizen gaan opnieuw open en het water valt met bakken uit de lucht ... T'is toch niet te geloven! Vermits wij dus altijd voorbereid zijn op slecht weer, hebben we alle 3 een paraplu bij, in tegenstelling tot de rest van de groep. Wanneer wij terug aan de bus komen is het opnieuw droog en genieten we nog even van een glas versgeperst appelsiensap. Wat zijn de appelsienen hier toch lekker zoet. De rest komt ons vervoegen - het zijn net waterkiekens! Wanneer we in het hotel aankomen is het opnieuw prachtig weer en trekken we het stadje Tolo even in. Het is een toeristische plaats waar vooral Grieken op vakantie komen. Het heeft een erg mooi lang zandstrand en een ietwat onorthodox gebouwde dorpskern waar het vooral ’s avonds erg gezellig is. Sommigen hebben het helaas in hun hoofd gehaald om hier gebouwen neer te zetten die meer verdiepingen hebben dan is toegestaan, anderen hebben weer tot vlak aan het water gebouwd waardoor het strand bij het dorp erg smal is geworden. We drinken iets aan het strand en wandelen daarna nog even naar het kleine haventje. Bootjes liggen rustig te dobberen in het water, vissers zitten naar hun hengel te gluren, verwaarloosde honden hangen wat rond tussen de visnetten in de hoop iets eetbaars te vinden.
's Avonds wordt jammer genoeg het buffet binnen gezet omdat er te veel wind is. Na het eten besluiten we dan maar het stadje terug in te trekken om nog iets te drinken op een terrasje. Zalig toch wanneer er geen muggen zijn en de temperatuur nog ver boven de 20 graden ligt ... de mojito smaakt heerlijk en we genieten van het mensjes kijken.
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten