Doha - Colombo - Negombo

De ochtend valt in Doha en ik besluit even te checken of de gate niet gewijzigd is. Wanneer ik de quiet room verlaat, merk ik dat er op de deur in sierlijke letters geschreven staat 'Men's quiet room'. Het begint me te dagen waarom ik gisteren avond zo werd aangestaard. Even verder op zie ik een glazen deur met daarop 'womans quiet room'. Waarschijnlijk was ik gisteren te moe om dit op te merken. Ik kijk me de ogen uit want plots rijzen ze als paddenstoelen uit de grond, vrouwen volledig in zwarte boerka's gehuld met enkel de ogen zichtbaar en mannen in witte lange kledij met dito tulband. In deze feeërieke setting, lijkt het wel Alladin in het echt. Ik ben blij dat de nacht voorbij is en dat ik mijn reis eindelijk kan verder zetten. Aan de gate zet ik me strategisch aan het raam, waar de zon me kan opwarmen want de airco van vannacht heeft er voor gezorgd dat ik helemaal verkleumd ben. Om 8u15 stijgen we op voor een vlucht van 4,5 uur. We krijgen heerlijke appel pannenkoekjes voor ontbijt. Het vliegtuig is maar voor de helft gevuld waardoor ik me languit kan leggen en toch een beetje slaap kan inhalen. Aankomst in de luchthaven van Colombo om 15u10 plaatselijke tijd. Van zodra de deuren van het vliegtuig open gaan, komt de vochtige warmte me tegemoet. Mijn eerste dag en ik heb al onmiddellijk het gevoel 'ik ben weer thuis'. Benieuwd wat de komende dagen gaan brengen. Ik ben helemaal klaar om me volledig onder te dompelen in mijn geliefde Azië. De rest van de groep zou 10 min na mij landen maar ik zie op de borden hun vluchtnummer al staan. Blijkbaar hebben zij bagageband 5. Ik moet naar bagageband 3 maar dien eerst de douane te passeren. De lieve man stuurt me terug want ik moet eerst een formuliertje invullen. Nadien is de wachtrij heel erg lang en dien ik ook nog eens tot de allerlaatste passagiers te wachten voor mijn koffer op de band verschijnt. Ik verwacht halvelings dat ze me in de aankomsthal zullen opwachten maar ik zie niemand. Dan maar alvast wat geld wisselen. Na een half uurtje ga ik toch maar eens naar de info balie om te vragen of ze al geland zijn. De bediende knikt heel beslist van ja. Mijn telefoontjes blijven echter onbeantwoord dus besluit ik maar een taxi te nemen naar het hotel Catamaran Beach aan het strand van Negombo. Het wegennet is tweetalig bewegwijzerd, in het sierlijke Singalees en in het Engels. Het linksrijdende, chaotische verkeer, de riksja's die hier threewheeler genoemd worden, de trucks en de bussen van het postkoloniale tijdperk doen een beetje denken aan Indië maar gelukkig zijn de mensen hier helemaal anders. Dat merk ik meteen wanneer ik in het hotel aankom. Ik word begroet met een vriendelijk "Ayubowan”, wat goedendag betekent en krijg prompt een zoet welkomstdrankje. Wat blijkt ... mijn medereizigers zijn helemaal nog niet gearriveerd. Mijn schuldgevoel steekt de kop op want wat als ze nu wel ergens op mij stonden te wachten? Kan het moeilijk geloven want ben de aankomsthal wel 5 keer rondgewandeld. De hotelbediende besluit onze gids te bellen. Ik krijg een goed Frans sprekende man aan de telefoon die me vertelt dat hun vlucht twee uur vertraging heeft. Hij zorgt er wel voor dat ik alvast mijn kamer krijg. Na de lange en vermoeiende reis geen overbodige luxe.

Het kamertje is niet erg ruim en ruikt een beetje verduft maar er is airco. Ik ben net op tijd binnen want daar is de regen al. Het is eigenlijk net als in Ierland; om een groen eiland groen te houden, heb je regen nodig, véél regen. En die valt dan ook rijkelijk, wanneer ik me op het, gelukkig overdekte, terrasje van de kamer neervlij. Het ziet er uit als Blankenberge op een stormachtige herfstdag als je even de heen en weer zwaaiende palmbomen vergeet, alsook de zalige temperatuur van 30°C en de warme regen die zich verticaal naar beneden stort. De inwoners kijken er niet van op maar ik had toch liever die mooie blauwe luchten van uit de reclamefolders gezien. Ach ja, dat komt wel zeker? Ik wacht mijn medereizigers op in de broeierig hete lobby want ondertussen is de avond al gevallen en zijn de muggen op zoek naar zoet bloed. De Sri Lankaanse bediende snelt me ter hulp en plant een grote ventilator voor mijn neus. Op de muren zie ik vanuit mijn ooghoek af en toe een gekko passeren. Twee uur later dan verwacht arriveren mijn medereizigers uiteindelijk in Catamaran Beach. Ook de stem aan de telefoon krijgt een gezicht. De gids ziet er een toffe jonge kerel uit die ons alvast een eerste briefing geeft voor morgen. Ik deel de kamer met Ria en er is een onmiddellijke klik. Het lijkt of we elkaar al jaren kennen. Afspraken hoeven niet, de onuitgesproken regels marcheren vanzelf. Iedereen krijgt nog even de tijd om zich wat op te frissen en rond acht uur gaan we aan tafel. We genieten van een diner in buffetvorm. Suzy en mijn roommate Ria zijn beide jarig en trakteren met het drinken deze avond. Rond 10u slaat de vermoeidheid genadeloos toe en wat is er beter dan een goede nachtrust om onze totaal door elkaar gehusselde biologische klok weer te herstellen? De gids verzekert ons dat we morgen tot een uur of vijf geen regen zullen hebben. Daarom willen we vroeg vertrekken en wordt de wekker gezet op 7u.

 

Gepubliceerd met Blogsy