Kuda Oya – Uda Walawe – Galle - Hikkaduwa

De nacht was zwoel, kort en primitief. Vannacht is de mierenfamilie van Maria en Suzy overgelopen naar onze badkamer want de wc bril zit vol dikke vette mieren wanneer ik de eerste keer naar het toilet moet. Ik ben echter te moe om me er druk over te maken! De helft van de nacht lig ik wakker van de enorme hitte maar rond 1 uur val ik dan toch in slaap. Tegen de morgen wordt het frisjes en zet ik de ventilator af. We worden om half 6 gewekt door het geroep van enkele pauwen, regen op het dak en teenslippers die voorbij sloffen. Het is 6 uur stipt wanneer er op de deur wordt geklopt. Onze primitieve nacht is voorbij. In no time is ons bed opgemaakt, een knoop in de klamboe en klaar. Vandaag is Maria jarig en we hebben een liedje voorbereid op de tonen van Marina van Rocco Granata. Eerste werk voor ons ontbijt is dus uit volle borst zingen, Maria, Maria, Maria ... Ze wordt ook overstelpt met cadeautjes en wordt er zowaar emotioneel van. Ons ontbijt is ook een beetje feestelijk want het bestaat uit pannenkoekjes, empanadas, koekjes en andere lekkere zoete dingen. Vroeg in de morgen vertrekken we voor een jeepsafari in het nationaal park Uda Walawe. Dit park is 308 vierkante kilometer groot en werd in 1972 gesticht. Het bestaat voornamelijk uit vlaktes. Per jaar valt hier maar liefst 1500 mm regen en dat is vandaag niet anders. Gelukkig zitten we onder een afdak en hebben we van het natte weer niet echt last. Iedereen weet dat ik niet zo'n beestjes mens ben maar een avontuurlijke wildlife tocht is eens wat anders! Wanneer we aan de ingang komen, zegt Veerle dat ze al een olifant gezien heeft. Het blijkt echter een ventje met bezem te zijn. Dat beloofd! De wegen zijn hobbelig, zoals een echte safari behoort te zijn en we hotsen en knotsen door de bush. Al snel spotten we een paar pauwen en een klein groepje olifanten diep in het struikgewas.

We observeren ze een tijdje. Het gras wordt geplukt met hun slurf waarna ze er eerst een tijdje mee staan te zwaaien, om het zand eruit te kloppen, voordat ze het opeten. Een stukje verderop zien we een kudde vlak bij de weg grazen waaronder een moeder met een kleintje. Prachtig hoe het kalf nog onwennig zijn moeder volgt en hoe zij hem beschermt. Enkele olifanten steken de weg over. In een meertje liggen waterbuffels in het water en staat een reiger te vissen. Om de haverklap zien we een pauw, tussen het struikgewas maar ook hoog in een boom. Ze houden hun staart echter dicht. Paul merkt na een poosje op dat de pauw hier het onkruid van de vogels is. Jullie geloven het waarschijnlijk niet maar ik begin toch plezier te krijgen in het spotten van dieren. Ondertussen tuurt iedereen gedreven tussen de bosjes en struiken door. We zien veel 'bee-eaters', groene vogeltjes met geel kopje en blauwe wangen. Het is een prachtig vogeltje en ik ben er zowaar verliefd op geworden tijdens deze vakantie.

Daarnaast zien we ook ibissen, maraboes, aalscholvers, een hele grote uil, een visarend, een ijsvogel, zilverreigers, witte reigers en pelikanen. We trachten ook nog krokodillen en varanen te spotten bij het water maar volgens Azar is het waterpeil te hoog. Bij een groot meer houden we halt en mogen we even uit de auto. De zon is weer van de partij en laat de prachtige dode bomen weerspiegelen in het water. Wanneer we bijna aan het eind van onze tocht zijn, ziet Veerle een krokodil in een waterpoeltje maar we zijn er te snel voorbij. Eddy die in de 4x4 achter ons zit kan het beestje wel op foto vastleggen. De tocht heeft alles bij elkaar 3 uur geduurd en dat is voor mij toch iets te lang maar desalniettemin heb ik er van genoten. Na de jungle tocht bezoeken we het olifantenweeshuis van Uda Walawe. Hier worden weesolifantjes opgevangen en klaargestoomd om op 5 jarige leeftijd terug te keren naar de vrije natuur. Het gebeurt vaak dat olifanten in het wild tegen een trein botsen en sterven. We laten ons vertederen door de baby-olifantjes die in de schaduw van hun kolossale soortgenoten rondlopen. Ze zijn veel kleiner dan ik had verwacht. Met grote verbaasde ogen bekijken ze de wereld om zich heen. Ze tasten de omgeving af met hun kleine slurfjes. Een van de hoogtepunten tijdens een bezoek aan het weeshuis is het voederen van de olifanten. Binnen enkele seconden stormen een aantal enthousiaste baby olifantjes naar de hekken waar ze om de drie uur melk krijgen. Je ziet, hoort en voelt hun vreugde en blijheid. De haartjes van de kleine olifantjes zijn stug en het lijkt wel of ze eerst wat gel hebben toegevoegd om ze rechtop te laten staan. De punk olifantjes stelen ons hart. We zien ook een olifant met een misvormde achterpoot. Zij werd het slachtoffer van een landmijn tijdens de burgeroorlog. Ze wordt door de verzorgers gebracht om ook te genieten van het voedingsritueel. Ja de gevolgen van de Srilankaanse burgeroorlog zijn soms pijnlijk. Dan heb je maar weinig aan een dikke olifantenhuid en het olifantengeheugen staat dan ook nog eens garant voor een levenslang trauma. Elke olifant in het weeshuis heeft dezelfde rechten en heel belangrijk, geen plichten. Zo hoort het! Deze beleving kan niet op tegen een olifantenrit op de rug van een ongelukkige olifant

We lunchen over het olifantenweeshuis en stappen dan opnieuw de bus op voor een iets langere rit naar de kust. Onze volgende stop is namelijk Galle, een historisch havenstadje. Wanneer we er binnen rijden zien we onmiddellijk dat het een lieflijke stad is omdat de gebouwen nergens hoger zijn dan twee verdiepingen en de dak bekleding verplicht uit rode dakpannen bestaat. Vooral de Oud Hollandse omwalde binnenstad waar het heden en het verleden met elkaar lijken te wedijveren, trekt onze aandacht. Daar parkeren we de bus en Azar neemt ons mee voor een wandeling op de omwalling. Tijdens de tsunami van 2004 fungeerden de imposante muren als golfbreker waardoor de oude stad nagenoeg ongeschonden bleef. Een witte vuurtoren verrijst aan het eind van de dijk.

We krijgen nog even wat vrije tijd en maken van de gelegenheid gebruik om alvast wat mango's te kopen want die krijgen we echt nooit voorgeschoteld in de hotels en ze zijn nu op hun best. Er is ook een klein winkeltje waar we wat souvenirs kopen voor thuis. We nemen nog snel een foto van onze drie helden, want het is onze laatste dag met hen samen. Daarna rijden we verder naar Hikkaduwa, een idyllische plek aan de oceaan waar ons hotel Citrus Leisure ligt. De lobby is alvast veelbelovend. Deze is ondergedompeld in ware kerstsfeer en dat is best grappig bij temperaturen van boven de 35 graden. Centraal staat er een mooi versierde kerstboom met uitnodigende geschenkjes. Links aan de ingang een kerststal, compleet met heilige familie, ezel en os. Het is tijd om afscheid te nemen van Harsha, onze knappe chauffeur met zijn min of meer zware, doch deskundige voet die ons veilig van plaats tot plaats bracht. Sarath, onze begeleider die ons elke morgen met de handen over de onze gevouwen, met een nederige hoofdknik begroette en paraplu's toereikte wanneer het water weer eens met bakken uit de lucht viel. En last but not least, Azar, onze gids met het gouden hart die soms tot vervelens toe, alle verhalen en legendes van zijn prachtige thuisland wist te brengen. Het Frans waarmee hij ons wegwijs maakte, had hij op 8 maanden tijd geleerd. Het was wel een cursus zonder vervoegingen maar na slecht 1 dag waren we dat gewend. Ook zij hebben genoten van deze reis en het is dan ook een pakkend moment wanneer Azar ons bedankt voor de fijne tijd. Daarna geeft Paul een kleine speech en laat de drie mannen weten hoe blij we waren met hen. Ze krijgen nog een fooi en elk 3 dikke zoenen alvorens we definitief afscheid nemen van hen. Wanneer we in onze kamer komen, beseffen we nog maar eens wat een schat van een man Azar is. Hij heeft voor ons een prachtige kamer geregeld, pal aan het zwembad. Ik ben geen luxe madam en eenvoud draagt gewoonlijk mijn voorkeur weg maar ik moet toch met enige schroom toegeven dat dit hotel me danig bevalt en het is werkelijk een aangename afwisseling na de overwegend primitieve adresjes waar we de voorbije twee weken verbleven. 's Avonds dineren we in de open eetzaal van ons hotel en het buffet is enorm deze keer. We weten niet wat kiezen! Na het diner drinken we nog een laatste glas aan het strand als afsluiter op Maria's verjaardag.

Na een korte briefing voor morgen, ga ik alvast naar de kamer en het duurt niet lang vooraleer ik het licht uitdoe. De korte nacht, de tocht in het national park en de lange rit naar de kust heeft zijn tol geëist. Hopelijk wordt deze nacht iets rustiger. De setting is alvast geslaagd want onze kamer ligt vlak aan het strand en we horen het rollen van de golven. Het zalige monotone geluid maakt het ons, allebei deze keer, gemakkelijk om de slaap te vatten.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy