Lecce - Putignano

We hebben heerlijk geslapen en worden gewekt door het balkende ezeltje vlak bij ons raam. Het is 7 uur en we hebben rustig de tijd om wakker te worden. Ik douche alvast terwijl Ingrid haar lijfje helemaal los maakt tijdens haar dagelijkse yoga oefeningen. Waar haalt ze de energie vandaan? De lucht is opnieuw blauw maar er staat best wel wat wind. Door de prachtige tuin wandelen we naar het ontbijt dat net zoals het avondmaal geserveerd wordt in de trullo van het hotel. Ook hier voornamelijk zoetigheden op het buffet want daar zijn de Puglianen verzot op. Taart, zoete croissants, koekjes die lijken op een kletskop waarin vijgen zijn verwerkt, donuts en zelfs boules de berlin. Om kwart voor 9 zijn we klaar voor vertrek en via de autostrade rijden we in 1,5 uur naar het zuidelijk gelegen Lecce, ook wel eens het “Firenze van het zuiden” genoemd. We gaan de Porta Napoli onderdoor en wandelen naar de Piazza del Duomo. Vanwege de beschutte ligging wordt het plein ook wel ‘binnenhof van de bisschoppen’ genoemd. Het vormt een theatraal en prachtig geheel. De 70 meter hoge klokkentoren wordt omgeven door mooie gebouwen, zoals het Palazzo Vescovile, het Bisschoppelijk Paleis, het Seminario en de Duomo di Sant'Oronzo, een indrukwekkende kathedraal. Door de winkelstraat wandelen we verder naar de Piazza Sant’Oronzo, het kloppend hart van Lecce. Oronzo, de patroonheilige van de stad, kijkt vanaf een hoge zuil op de voorbijgangers neer. Hier bewonderen we de belangrijkste herinnering aan het Romeinse verleden van Lecce: het Amfiteatro Romano.

 

Dit amfitheater werd in 1938 opgegraven en kon oorspronkelijk zo’n 20.000 bezoekers aan. Dat is nu nog maar moeilijk te zien, vooral omdat eigenlijk nog geen kwart van het gebouw is opgegraven. Midden op het plein zien we op de grond, uitgevoerd in mozaïek, het stadssymbool van Lecce: een wolvin met een boom. De meeste barokke gebouwen in de historische stadskern zijn het werk van de zeer inventieve familie Zimbalo.  Om de verfijnde versieringen te maken, gebruikten zij een eenvoudig te bewerken, fijnkorrelige kalksteen uit de streek. We zien dan ook veel decoratieve details op portalen, sokkels en vensterbanken. Alles is overladen met veel tierlantijntjes en ik word hier verwend want aan bijna elke gevel hangt er wel een waterspuwer.  De Via Templari brengt ons rechtstreeks naar één van de barokke hoogtepunten van de stad: de Santa Croce. De kerkdeuren staan open dus nemen we ook binnen een kijkje. Daarna laat Denise ons vrij en dwalen we door de witte barokstraatjes. Zeer tot onze vreugde is het centrum geheel verkeersluw (alleen bewoners mogen er met de auto komen). We genieten van die typische wirwar van straatjes en balkonnetjes volgestouwd met prachtige bloemen. Op en rond de pleintjes staan oleanders in volle bloei wat ook bijdraagt tot die herkenbare zuiderse sfeer. Kunstenaars stellen hun werken tentoon op straat en muzikanten spelen dat het een lieve lust is.

 

Enig nadeel zijn de Afrikaanse straatverkopers die ons op elke hoek van de straat en op elk terras komen lastigvallen met de vraag om hun nephorloges, tassen en hoedjes te kopen. Lecce is gespecialiseerd in de cartapesta, beeldjes gemaakt in papier marché. Her en der zijn er dan ook winkeltjes waar je dit souvenir kan kopen. Ondertussen is het één uur voorbij en hebben alle winkels de deuren gesloten. Tijd dus om de innerlijke mens te versterken want het is etenstijd. Gretig inhaleren we het aroma van citroen, knoflook, tomaten en olijfolie. We zoeken een terrasje in de zon waar ik geniet van een heerlijke penne all arabiata. Buonissimo!

 

Op de terugweg naar ons hotel stoppen we in het kleine stadje Putignano, want hier bevindt zich Café Roma dat al verschillende generaties wereldberoemd is voor zijn roomijs. Het is werkelijk één van de beste gelateria's van Puglia. Ze gebruiken natuurlijke producten, vooral fruit, noten en amandelen uit de streek. Bij aankomst in de kleine keuken krijgen we allemaal een short en petje voor de hygiëne. Het is een echt familiebedrijf en broer en zus tonen ons hoe hun artisanaal product gemaakt wordt. Op slechts 12 minuten worden de ingrediënten omgevormd tot heerlijk roomijs en sorbet. De vrouw des huizes geeft ons achtereenvolgens een klein lepeltje chocolade- en aardbeiensorbet en last but not least pistache roomijs om te proeven. Gelukkig mogen we daarna in het kleine ijssalon zelf 2 smaakjes uitkiezen om écht te genieten van het meest smeuïge ijs dat ik tot op heden geproefd heb. Ja ik weet dat zei ik gisteren ook maar deze overtreft werkelijk alles! Het proeflepeltje pistache smaakte zo zacht en romig dat ik daar terug voor kies. Dit in combinatie met noten/vijgen roomijs. Ook deze is heerlijk en net zoet genoeg. Zelfs Ingrid schuift haar principes even aan de kant en gaat zelfs voor 3 bollen! Na dit heerlijke 4-uurtje rijden we terug naar het hotel.