Martina Franca - Matera

Ons ezeltje balkt er weer op los dus we zijn klaarwakker om 7 uur. We nemen de tijd om ons rustig klaar te maken en te ontbijten. Het programma wordt een beetje aangepast en we blijven in de voormiddag in Martina Franca, gelegen op bijna 500 meter boven zeeniveau. Het is aanzienlijk warmer dan gisteren maar we klagen niet! De mooie pleinen en gebouwen met indrukwekkende barok architectuur staan in schril contrast met de helaas lelijke moderne buitenwijken. Het Palazzo Ducale op de Piazza Roma werd in de 17e eeuw gebouwd op de ruïnes van een kasteel. Tegenwoordig is dit het stadhuis. Binnen is het wat mij betreft allemaal een beetje bombastisch dus ben ik snel terug buiten. Momenteel loopt er een wedstrijd om de mooiste voordeur en het moet gezegd, er zijn echte juweeltjes bij.

 

Op de Piazzo Plebiscito staat de indrukwekkende barokke San Martino. Verder zijn er in de stad veel kleine winkeltjes maar deze zijn nog allemaal gesloten tot groot ongenoegen van Ingrid. Wanneer ze dan eindelijk een boetiek vindt die wel open is, moeten we terug vertrekken want we moeten om 12 uur in het restaurant zijn. Martina Franca laat geen verpletterende indruk na, we hebben al mooiere stadjes gezien. Misschien komt het omdat het nog zo vroeg is en de straten er wat verlaten bij liggen of omdat er hier nog geen echte renovatiewerken gebeurd zijn. 

We verlaten Puglia heel even om in Basilicata een bezoek te brengen aan Matera, de stad met de beroemde “Sassi”, de op elkaar gestapelde holwoningen en kerkgrotten. Matera is niet alleen adembenemend maar ook fascinerend. Het terras van ons restaurantje ligt op een prachtige locatie met zicht op de Sassi.

 

We lopen vooraan en het lukt ons om de enige twee stoeltjes in de zon te bemachtigen maar dat is buiten Denise gerekend. Ze komt ons vertellen dat we daar niet mogen zitten. Tot 2x toe moeten we van plaats veranderen en bij Ingrid komt de stoom zowat uit de oren. Maar we blijven braaf en zetten ons zonder gemopper neer. Daarna komen de typische streekgerechten op tafel die bij ons ook niet echt in de smaak vallen. De beroemde burrata, een soort zakje van kaas (een boterachtige variant van de mozzarella) met een lopende kern van iets wat op opgeklopte room lijkt, vindt zelfs Ingrid niet om over naar huis te schrijven. Mocht er nu wat suiker aan toegevoegd zijn, zou ik het misschien nog lekker gevonden hebben. Verder komt er nog salami, hesp, olijven en zure uitjes op tafel, gelukkig is het brood wel lekker maar zeker geen 18 euro waard als je weet wat die antipasta hier kost! Ingrid overtuigt me om het gezamenlijke eten voor morgen dan ook af te zeggen.  We kijken er nu al naar uit om zelf iets leuks uit te zoeken dat wel zijn geld waard is. Na het eten maken we een wandeling door de Sassi en dat doet ons het hele voorval snel vergeten.

 

De beste manier om kennis te maken met de grotwoningen van toen, is door een bezoek te brengen aan de Casa Grotta. Dit is een voormalige landbouwers woning die volledig ingericht is zoals vroeger. Vandaag de dag vindt iedere toerist de oude grotwoningen prachtig maar dat was voor zijn vroegere bewoners zeker niet het geval. Zelfs vandaag is het niet moeilijk om je de erbarmelijke leefomstandigheden van 2000 jaar geleden in te beelden. De holen werden uitgegraven in de bergwand en er viel geen ander licht binnen dan dat door de deuropening. Hele gezinnen woonden in een grot samen met de ezel en andere dieren. Beeld je daarbij de verzengende hitte en het stof in en dan kan je je wel voorstellen hoe onhygiënisch ze leefden. Huizen, winkels en kerken waren verbonden door smalle paden of trappen. Bovendien was er geen elektriciteit, waterleiding of verwarming. Voor de westerse mens zou het op z'n minst uitdagend genoemd kunnen worden om in dit stenen landschap te wonen. We wandelen via een kronkelend weggetje naar boven om een kerk te bezoeken. De rotskerken van Matera zijn ook uitgehouwen in steen en dateren reeds van de middeleeuwen! Vele van hen hebben een prachtig interieur met indrukwekkende fresco's. Tot 1953 waren de grotwoningen bewoond maar langzaamaan vertrokken de bewoners vanwege de slechte hygiëne. De laatste jaren werden de Sassi voor een deel opgeknapt want ze staan op de Unesco werelderfgoedlijst.  Her en der zijn er hotels en B&B's gekomen en werden er een soort huisjes voor de openingen gebouwd. Dit alles oogt oud maar heeft ook iets romantisch en pittoresk. Na de wandeling in de Sassi gaan we naar een uitkijkpunt over de stad en daar wordt duidelijk dat er ook nog een niet gerestaureerd gedeelte is.

 

Het lijkt wel of tientallen donkere ogen (de openingen van de grotten) je vanuit de rotswand aankijken. Daar werden nog geen geveltjes voorgebouwd.  De Sassi van Matera zijn vanwege de structuur van het landschap een ideale plek om als filmdecor te dienen. De bekendste film die in Matera gedraaid is, is “The Passion of the Christ” van Mel Gibson. Dit bezoek heeft in ieder geval een onuitwisbare indruk op mij nagelaten en nog nagenietend laat ik mij bij een plaatselijke gelateria nog eens verwennen met een lekker ijsje.

We gaan opnieuw de bus op en krijgen van Gianvito een heerlijke limoncello aangeboden. Vervolgens rijden we terug naar Martina Franca waar hij een bezoek geregeld heeft bij een Trulli boerderij. De boerin ontvangt ons graag en toont trots de stallen en haar dieren. Wij zijn echter meer geïnteresseerd in hun woongedeelte, namelijk de prachtige trulli, zoals de kleine huisjes heten. Ze hebben een trechtervormig dak dat geheel uit steen is opgebouwd en waaraan geen spatje cement te pas komt. De onderkant van de huizen is wit gekalkt. 

 

Rond half 7 zijn we terug in het hotel waar een uurtje later ons diner al weer klaar staat.