In tegenstelling tot Ingrid heb ik zalig geslapen. Het is hier ongelofelijk rustig en buiten het fluiten van de vogeltjes horen we niets. Vandaag vertrekken we iets later dus hebben we rustig de tijd om zachtjes wakker te worden en te gaan ontbijten. Veel zoet op het buffet maar gelukkig ook heel lekkere roerei, veel fruit en heerlijk brood. Na het zware eten van gisteren avond doen we het toch maar wat rustiger aan. Ondanks de woestijnachtige, schrale omgeving is het hotelcomplex van veel groen en water voorzien. Het is fraai ontworpen met veel waterpartijen en fonteinen en het wordt ook heel goed onderhouden. Na een kleine wandeling in de tuin, maken we ons klaar voor de eerste dag Puglia. Vandaag maken we een rondrit op het schiereiland Gargano met zijn prachtig kustgebied. Het is werkelijk een verborgen parel aan de Adriatische kust, ooit vastgegroeid aan het vasteland boven aan de hak van het langgerekte Puglia. Het binnenland is zeer divers, ongelofelijk groen en wordt grotendeels in beslag genomen door het grote donkere bos Foresta Umbra. In Gargano staan honderdduizenden machtige olijfbomen die – samen met de olijfbomen in de rest van Puglia – maar liefst 40% van de totale Italiaanse productie van dit gouden goedje voor hun rekening nemen. Het zijn vaak hele oude, karaktervolle bomen gevormd door de zon, regen en wind die uit een opvallend rood getinte grond groeien. De ene staat krom en de andere splitst zich in tweeën terwijl de derde alle kanten op draait. Doordat het er, met uitzondering van de hoge bergachtige binnenlanden, nooit stevig vriest, kunnen de olijfbomen gemakkelijk honderden jaren oud worden. De kronkelende kustweg biedt adembenemende vergezichten en de prachtige rotspartijen en grotten zijn de mooiste van Italië. Af en toe kunnen we even onze beentjes strekken op één van de vele uitkijkpunten. Gelukkig waait het hier een beetje want hoewel de honderd bochten voor onze bus geen probleem vormen, zien we toch enkele medereizigers wat benauwd kijken. De frisse lucht doet ons goed.
We rijden uiteindelijk naar een klein strandje waar we inschepen voor een boottocht langsheen de witte rotsen en grotten, gevormd door de wind en de zee. Het zonnetje schijnt en het zoute water spat alle kanten op. Ingrid vindt het iets te veel wind maar ik vind het zalig! De boot brengt ons tot in Vieste, de bekendste badplaats hier. Het is een leuk middeleeuws stadje gelegen op een smalle rotspunt in de Adriatische Zee.
Het kost moeite om hier niet te verdwalen in de wirwar van kleine steegjes, straatjes en pleintjes. In de binnenlanden tref je zeer weinig mensen aan, de meeste inwoners wonen aan de kust waar ze van de visserij, landbouw en het toerisme leven. We wandelen helemaal naar boven om te gaan eten bij de wereldkampioen pizza bakken. De trotse pizzabakker zet 5 verschillende soorten pizza's op tafel en voor mij maakt hij er eentje naar keuze zonder mozzarella. De krokante bodem met heerlijk beleg maakt ons gelukkig. Na het eten wandelen we nog wat in het middeleeuwse centrum met zicht op de kust. Het is werkelijk een uniek landschap dat aanleiding geeft tot verhalen en legendes, zoals die van de witte ‘faraglione’ van Pizzomunno (een enorme rotspilaar van 25 meter hoog). Men zegt dat Pizzomunno een visser was die verliefd werd op de mooie Cristalda, dat leidde tot de afgunst van de sirenen, die haar doodde. Door de pijn van het verdriet verstenigde Pizzomunno.
In de namiddag brengen we een bezoek aan de heiligdommen van Pater Pio in San Giovanni Rotondo. Pater Pio werd geboren in 1887, werd priester gewijd in 1910 en stierf in 1968. Zijn leven stond in dienst van de godsdienst. Op 20 september 1918 voltrok zich een mysterieus en verbazingwekkend fenomeen dat zijn bestaan voor altijd zou tekenen en de aandacht van de wereld en van de geschiedenis zou trekken. Hij ontving de stigmata. In zijn lichaam verschenen zichtbaar en bloedend, de wonden van het lijden en sterven van Christus. Deze kwamen steeds op onverklaarbare wijze terug. In de jaren 30 werd het dorpje San Giovanni Rotondo een echt bedevaartsoord. De pater met de stigmata en de publiciteit van zijn wonderen deden de pelgrims en vertrouwelingen toestromen. Dat is nu heel wat minder geworden. De nieuwe, moderne kerk Chiesa San Pio kan 30.000 gelovigen ontvangen en is prachtig gelegen. Het geschubde koperen dak is 20.000m² groot. Het enorme kerkplein, met olijfbomen, wordt gedomineerd door een groot stenen kruis van 40m hoog. Het is trouwens best gezellig daar met al die winkeltjes vol souvenirs van Pater Pio. Of ze die dingen ook verkopen dat betwijfelen we.
Het interieur van de kerk is zeer origineel.Vanaf het altaar vertrekken meerdere stenen gewelven die op verschillende plaatsen in de kerk neerkomen. Beneden in de kerk zien we indrukwekkende mozaïeken, gemaakt van plaatselijke witte en roze kalksteen en veel marmer en bladgoud. Om onze pizza van deze middag er wat af te werken, beklimmen we de 248 treden tot helemaal boven op de Calvari berg. Na dit indrukwekkend bezoek rijden we terug naar Manfredonia voor het avondmaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten