Buurman Peter heeft een nieuwe auto en wil graag wat kilometertjes op de teller. Daarom trekken we vandaag naar Duitsland. Het plan is om een dagje Keulen te doen maar vermits hij zich niet op voorhand geïnformeerd heeft en hij geen milieuvignet heeft, besluiten we om naar Bad Münstereifel te rijden. Dit dorpje herinnert Peter zich nog vanuit zijn jeugd en hij wil het graag nog eens terugzien. Top idee zo blijkt! Eén van de dingen die hij zich nog herinnert, is dat het stadje omringd is door oude stadsmuren en inderdaad wanneer we aankomen, zien we de imposante muren uit de 13de en 14de eeuw al van ver. We parkeren net buiten de vrijwel intacte muren van dit middeleeuwse stadje en vlijen ons eenmaal binnen, eerst neer op een zonnig terrasje. We voelen ons gelijk in vakantiestemming. Daarna beginnen we aan een wandeling op de oude stadsmuur. De 1,6 km lange muur is op sommige plaatsen gerenoveerd en begaanbaar. Van bovenuit hebben we, ondanks de mist, een prachtig uitzicht op de 4 stadspoorten.
Wanneer we terug afdalen komen we voorbij de ‘hangende’ fonteinen en de Stiftskirche. Deze kerk is heel imposant vanbuiten maar het interieur is wat mistroostig en donker. Vooraan bevindt zich een praalgraf van Gottfried von Bergheim. Het enige indrukwekkende in deze kerk is de marmeren doopvont uit 1619. Lang blijven we hier echter niet hangen want het zonnetje schijnt. Het stadje wordt doormidden gesneden door het riviertje de Erft. Dit riviertje was de reden voor heel wat wolwevers om er zich te vestigen. We besluiten een plaatsje te zoeken naast de kademuren om een kleinigheid te eten. Het Italiaanse restaurantje ‘Serena’ ligt in de zon dus is de keuze snel gemaakt. We nemen beide een pasta en genieten van deze prachtige, zonnige herfstdag.
Boven de stad bevindt zich de Burcht, gebouwd in de 14e eeuw. Hier woonde Graf Godfried von Jülich. In 1689 werd de burcht door brand verwoest nadat de Fransen wegtrokken. Sinds de jaren tachtig is de burcht in privébezit en is er onder andere een restaurant in de burcht gevestigd. We klimmen even naar boven voor wederom een prachtig zicht op de stad. De zomer is zo goed als voorbij en de herfst doet z’n intrede, voor mij toch echt wel het mooiste seizoen. De zon is vaak nog van de partij en de bomen met hun felrode, oranje en gele bladeren zorgen voor een prachtig kleurenpalet.
In Bad Münstereifel is ook een City Outlet gevestigd waarbij in het voetgangersgebied van de binnenstad 30 merkwinkels te ontdekken zijn. Wij laten het shoppen voor wat het is en kuieren door de pittoreske straatjes terwijl we de oude vakwerkhuizen bewonderen. Na een paar uurtjes hebben we het wel gezien. We stappen terug de auto in en rijden verder naar het stadje Königswinter. Onze gps wijst de weg en plots horen we zeggen ‘dan neemt u nu de veerpond’. Voor we het goed en wel beseffen, rijden we met de auto op de overzetboot. Voor slechts 4 euro worden we overgevaren. Dit onverwachts tochtje is een leuke bijkomstigheid van ons dagje Duitsland.
In het stadje aangekomen, parkeren we de auto in een van de zijstraatjes van het historisch centrum en gaan we op verkenning. Ook hier staan er prachtige huizen waar we onmiddellijk verliefd op worden. Een oude dame rolt achterwaarts in haar rolstoel de straat omhoog, een hilarisch gezicht. Geen enkele automobilist toetert, ze wachten allemaal geduldig tot de dame boven is. Dat zou ze eens in Antwerpen moeten proberen! We hebben nu wel een zoete zonde verdiend en besluiten een ijsje te eten bij een van de vele ijssalons. Daarna wandelen we in de richting van de machtige rivier de Rijn. Op de brede boulevard zijn vele terrasjes en heerst er een gezellige drukte.
Overal in de stad hebben we een prachtig zicht op het sprookjeskasteel Drachenburg. Een bezoek aan Königswinter is dus niet compleet zonder de klim naar dit kasteel. Bij aankomst aan de ticketbalie zien we dat de weg naar de top van het Zevengebergte, ook wel de Drachenfels genoemd, redelijk steil is maar er is goed nieuws, er rijdt ook een treintje naar boven. Omdat het al redelijk laat is en het kasteel om 6 uur sluit, besluiten we gemakshalve toch maar voor het plaatselijke vervoer te kiezen. Via de oudste nog in bedrijf zijnde tandradbaan van Duitsland, rijdt het groene treintje gestaag de heuvel op. Ergens in het midden stopt de trein en stappen we uit om dan te beseffen dat bijna iedereen blijft zitten. De treinchauffeur meldt ons dat er nog een stationnetje is. Dus wij snel terug de trein in en we tuffen opnieuw een beetje verder. Bovengekomen hebben we een prachtig zicht op het Zevengebergte, het Rheingebied en in de verte de stad Bonn. Het lijkt ons de ideale plek om te genieten en te ontspannen maar veel tijd hebben we niet meer. De klim naar de nog hoger gelegen ruïne laten we dus maar aan ons voorbij gaan. Volgens de legende zouden in dit vulkanische gebergte ooit draken gewoond hebben maar vandaag is het gewoon een adembenemend mooi natuurpark.
Via het wandelpad dalen we terug af naar het midden station van de trein waar het prachtige sprookjeskasteel Schloss Drachenburg staat. Onderweg komen we een vervallen spookhuis tegen. Jammer dat ze dit niet mooi restaureren. Af en toe passeren we mensen die de klim toch wagen. Respect want het is behoorlijk steil. Schloss Drachenburg zelf is indrukwekkend. De tuinen er omheen zijn prachtig aangelegd en ook binnen is het kasteel tot in de puntjes afgewerkt. Prachtige vertrekken, indrukwekkende meubels en mooie muurschilderingen. Het kasteel wordt in de volksmond ook wel "Neuschwanstein am Rhein" genoemd en inderdaad, met wat fantasie heeft het er wel wat van weg. We beklimmen ook de uitkijktoren van waaruit we een schitterend uitzicht hebben over het omliggende landschap en de Rijn. Ons hart klopt net iets sneller wanneer we boven komen want het is best een hele klim. Dat gaan we morgen voelen in de beentjes! Hier komen we helemaal tot rust. Het slot is niet groot, maar geeft een goede indruk van de levensstijl eind 19e eeuw. Een bezoek meer dan waard!
Wanneer we terug beneden komen, is het bijna half 7 en tijd dus om stilaan af te zakken richting Antwerpen. Maar eerst willen we toch nog iets eten. Peter besluit het noodlot te tarten en toch naar Keulen te rijden want dat is op weg naar huis en daar bevindt zich een Indisch restaurantje waar ik graag eens wil gaan eten. We doorkruisen de stad dus hopelijk zijn we niet gefilmd door één van de vele camera’s die er hangen. We parkeren veiligheidshalve maar in een ondergrondse parkeergarage en wandelen naar het restaurantje Ginti. Bij aankomst is duidelijk dat dit restaurant ‘the place to be’ is want er staat een lange rij wachtenden voor ons. Er wordt ons gevraagd of we gereserveerd hebben en wanneer we ontkennen, wordt ons een plekje toegewezen aan het raam. Vreemd want het koppel voor ons en de andere wachtenden blijven op hun honger zitten. Maar er is niemand die protesteert, ook wij niet. Uiteraard kies ik voor de chicken tikka massala en Peter gaat voor de butter chicken. De kip is heerlijk mals, een absoluut pluspunt maar de tikka massala die eigenlijk een beetje zoet behoort te zijn, is niet echt goed op smaak. Het is eerder een pikantere versie van het gerecht en voor mij niet echt romig genoeg. Peter is wel tevreden met zijn butter chicken. Er is gelukkig lekker naanbrood om de wat scherpere smaak te verzachten. Het restaurant trekt veel klanten want de rij bezoekers wordt alsmaar langer. Iedereen lijkt geduldig zijn beurt af te wachten alhoewel we het gevoel hebben dat er meer mensen binnen komen dan buiten gaan. Ondanks de drukte straalt het personeel rust uit en is de bediening vriendelijk en efficiënt. Voldaan nemen we de auto terug naar Antwerpen. Deze geslaagde dag heeft één klein minpuntje. Op de radio horen we dat de vulkaan Mount Agung op Bali op uitbarsten staat. Daar ik volgende maandag moet vertrekken naar dit vakantie-eiland beloven het spannende dagen te worden.
