Düsseldorf dag 1 - Rheinpromenade en Medienhafen

Het is altijd fijn om er even op uit te trekken met vriendinnen en dit weekend gaan Sarah, Tania en ik op ontdekking in Düsseldorf. We kennen elkaar al jaren maar zijn eigenlijk nog nooit samen (zonder de mannen) op stap geweest. Tijd dus voor een mini trip, a short getaway of hoe je onze reisformule ook wil noemen, met leuke activiteiten en tijd voor wat meer diepgang. Even letterlijk afstand nemen van de dagelijkse routine doet altijd deugd. Tania is onze chauffeur van dienst en zij en Sarah pikken me om iets voor 9 uur op. Gelukkig is het geen 25 graden meer zoals de voorbije dagen want ik hou er niet van een auto in te stappen en je kont te verbranden aan de lederen bekleding van de stoel. Ook dat acuut zweten op plekken waar je niet eens wist dat je poriën had, omdat er nergens een plekje in de schaduw was om te parkeren en je auto in een sauna is veranderd, vind ik allesbehalve leuk. Nu moet ik toch eerlijkheidshalve zeggen dat ik dit weer ook maar niets vind. Het regent en als we de weersverwachting voor de komende 4 dagen mogen geloven, zal het er niet beter op worden, al denk Saartje daar anders over. Op haar weerbericht wordt het 22 graden mmmm ben benieuwd! Met Tanni’s 13 jaar oude wagentje tuffen we in de richting van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Onderweg wordt er al flink getetterd want dat is wat vriendinnen doen, nietwaar? We parkeren de auto op een P&R-parking in Haus Meer (Meerbusch) buiten de stad want Tania’s “oldtimertje” mag de stad niet in. Hier zijn er speciale parkingplaatsen voor vrouwen, geweldig toch? Daarna nemen we de metro richting Hotel Lindenhof, een charmant gerestaureerd hotelletje in het centrum van Düsseldorf. De receptie is sober maar stijlvol, net als onze kamer. Er staat wel maar 1 bed dus dan maar terug naar beneden. We hebben geen van allen goed geluisterd want blijkbaar heeft de onvriendelijke receptioniste ons daarnet al gezegd dat het derde bed nog opgemaakt moet worden. We pakken onze koffers uit en trekken daarna de stad in. 

Düsseldorf staat bekend als shoppingstad en dat is onmogelijk te ontkennen. We passeren  de beroemde Königsallee waar modebewust Düsseldorf flaneert langs de winkels van de allerduurste, grote designers. We hebben honger dus laten we de winkels links liggen en trekken we naar de Rhein want daar zullen zeker leuke restaurantjes te vinden zijn.

Aan de Rheinpromenade ploffen we neer bij Myndos Café want ondertussen is het zonnetje tevoorschijn gekomen. Nadat ik heel mijn uitleg gedaan heb wat er wel en niet tussen mijn sandwich mag liggen, wordt de ober binnengeroepen. Even later komt er een andere ober de bestelling opnemen en kan ik opnieuw beginnen. Als dat maar goed komt! Wonder boven wonder ... ik krijg mijn sandwich net zoals ik hem besteld heb. Met ons buikje vol kunnen we verder op ontdekking. 

Alles KIT'S? Kunst im Tunnel (“Kunst in een tunnel”) is een ondergrondse tentoonstellingsruimte die onder de indrukwekkende Rijnpromenade ligt.  Als je niet weet waar KIT ligt, wandel je er zo voorbij. De ingang is wel zichtbaar en wordt gemarkeerd door het KIT-café, een glazen paviljoen. Uiteraard dalen we af naar deze plek waar “underground art” letterlijk de boventoon voert.   Ieder jaar zijn er een vijftal wisselende tentoonstellingen met focus op zowat alle disciplines uit de hedendaagse kunst. Onder en naast ons raast het verkeer voorbij maar wij merken er niets van. Buiten ons is er niemand in het museum behalve dan een irritante bewaakster die ons met argusogen volgt. De kunst kan ons niet echt bekoren, de locatie is wel mooi. 

Napoleon noemde de stad "Klein Parijs". De vergelijking mag dan wat vergezocht zijn, de twee steden hebben alvast gemeen dat ze allebei aan een iconische stroom liggen, ze geboekstaafd staan als notoire modestad en ze met respectievelijk La Défense en Medien Hafen ook elk hun eigen hippe zakenwijk hebben. 

In de verte zien we de Rheinturm staan. Deze ranke telecommunicatietoren is met zijn 240,5 meter hoogte hét icoon van het moderne Düsseldorf en ontspruit uit de oevers van de Rijn. In no time brengt een snelle lift ons naar de top van de toren waar we vanaf de bar op 168 meter hoogte de hele stad overzien. Het 360° panorama over Düsseldorf is adembenemend, met aan de ene kant Altstadt en aan de andere het Unterbilk-district met Medien Hafen, de ultra-hippe zakenwijk. Pal onder ons hebben we nog een prachtig zicht op de rondingen van het parlementsgebouw van Noordrijn-Westfalen. In short, het biedt een adembenemend uitzicht op het woelige stadsleven. Het is echt gek daar zo boven te staan. De ramen van het observatiedek reiken van de grond tot het plafond en hellen naar voren, waardoor we dus een stukje over de afgrond leunen, met enkel glas onder ons. Eng en niet voor mensen met hoogtevrees, maar echt indrukwekkend. Ook indrukwekkend is de gigantische decimale klok die zich uitstrekt over de lengte van de toren. Het is de grootste decimale klok ter wereld op het hoogste gebouw van Düsseldorf.

Wanneer we uit de Rheinturm komen, trekt een immense glazen building onze aandacht: de Stadttor, een eigentijdse variant op de stadspoorten van weleer. Het gebouw van glas en staal lijkt verdacht veel op een enorme bijl die de hemel in tweeën klieft.  In 1998 kreeg het gebouw behalve de Oscar van de Architectuur ook de publieksprijs voor het beste kantoorgebouw van Europa, waar momenteel de Staatskanselarij van Noordrijn-Westfalen gevestigd is.  De transparante Stadttor is werkelijk een lust voor het oog en een veel gefotografeerd gebouw vanwege de talloze hoeken en reflecties.  

We wandelen verder naar het übermoderne Medienhafen. Kort voor de millenniumwisseling lag Düsseldorf's industriële haven in het Unterbilk-district er nog als een getto bij, met grauwe kades waar oude pakhuizen langzaam stonden te vervallen. Zoveel jaar later is de plek dé hippe uithoek van de stad. De voormalige haven is nu het speelterrein van buitenissige architecten, waar bizarre constructies en übermoderne kantoren om de aandacht schreeuwen.

Medien Hafen gaf niet alleen Unterbilk, maar heel Düsseldorf een nieuw elan. Je zou bijna denken dat je in een totaal andere stad bent beland. Verwonderd bekijken we het Neuer Zollhof, dé blikvanger en trekpleister van Medien Hafen. Voor de drie (aparte) gebouwen tekende de Amerikaanse sterarchitect Franck Gehry, bekend van o.a. het spraakmakende Guggenheim Museum in Bilbao. 'Door hun grillige grondplan en gebogen contouren kregen ze de bijnaam ‘Dancing Houses’. Met een beetje verbeelding lijken ze inderdaad te swingen. De drie buildings, telkens gebouwd uit andere materialen, hebben ook elk een eigen kleur en identiteit. Het gebouw aan de zuidkant werd opgetrokken in rode baksteen zoals vroeger en het gebouw aan de noordzijde in witte cementplaaster. Ze weerspiegelen geniaal in de middelste building van gepolijst roestvrijstaal. Samen symboliseren ze subtiel de overgang tussen nieuw en oud. Ook aan de overkant zien we bijzondere nieuwe en oude bouwwerken: een vervallen opslagloods werd gerenoveerd en voorzien van de kleurrijke ‘Flossis’ figuurtjes van kunstenares Rosalie.

Bij wat er uitziet als een grote glanzende kiezelsteen, hebben we een mooi uitzicht over de landtong met de prachtige gebouwen aan de oevers van het water. Hier zetten we ons even op de trappen om wat te genieten van het uitzicht. Een groep dames vlijt zich neer naast ons - een van hen gaat trouwen en blijkbaar is het de gewoonte in Duitsland om een photoshoot te houden van die vrijgezellendag. We zijn er vandaag al meerdere tegengekomen. Bij vrouwen is dat best grappig maar we vinden het toch maar vreemd wanneer we een groep mannen zien passeren waarvan de toekomstige bruidegom verkleed is in een roosachtig pakje. We krijgen de slappe lach wanneer Tanni zegt ‘zie je Jean-Paul of Koen zo al rondlopen?’ 

We passeren een gebouw met veel kleurtjes, het blijkt het InnSite hotel te zijn en Saartje ziet net op tijd dat hier de hoogste bar gevestigd is. We nemen dus de lift naar de zestiende verdieping want Tanni en ik hebben wel zin in een cocktailtje. We moeten echter iets anders kiezen want de cocktails worden hier pas geserveerd na 18u. Het zicht op Medienhafen is wel erg mooi en dat kunnen we ook zeggen van de bediening.

We wandelen terug via de Rheinuferpromenade naar de oude stad. De levendige promenade aan de rivier stroomt vol met hongerige eters, wauwelende bierdrinkers en wandelaars. Het is mooi weer dus zien we ook veel inwoners een boekje lezen en picknicken op het groene gras van Rheinpark Bilk. Er heerst een gezellige drukte want alles wordt in gereedheid gebracht voor de marathon die hier morgen zal gelopen worden. Bovendien is het voetbal deze avond en passeren we meer dan een voetbalsupporter die al zingend zijn of haar club in de verf wil zetten. We worden echter niet lastiggevallen en van hooliganisme is hier hoegenaamd geen sprake. De straten liggen er ook proper bij, daar kan Antwerpen nog iets van leren. 

Wij zijn vrouwen van de wereld en houden van “wining & dining”, dus kiezen we een leuk restaurantje uit. De geur van de heerlijke Italiaanse keuken dringt in onze neus en we kunnen niet anders dan plaats te nemen bij ‘Vecchio’ in de Ratingerstrasse.  Tanni zorgt er alvast voor dat er binnen de kortste keren een lekker glaasje wijn voor me staat. De ober denkt nu wel dat we uit Frankrijk komen want vol overtuiging spreekt Tania hem aan in het Frans. We gaan voor zowel een voor- als een hoofdgerecht, lekker decadent maar zeker verantwoord tijdens een weekendje weg onder vriendinnen! De bediening is hier top en zowel de serveerster als de ober krijgt wat ons betreft, een 10 op 10. Het gezellige interieur is ook een pluspunt en dan hebben we het nog niet gehad over het eten. Om duimen en vingers af te likken. Zou ik nog een dessertje nemen? Tja het is congé dus een Siciliaanse amandeltaart van Nona kan ik toch niet weerstaan. Ook die is heerlijk. Met een voldaan gevoel wandelen we terug naar ons hotel voor hopelijk een goede nachtrust. 

Saartje kijkt alvast even naar het weerbericht voor morgen en dat ziet er ‘s morgens niet zo goed uit maar vanaf 14u gaat de zon terug schijnen. Tania besluit dan maar dat we morgenvroeg extra vroeg uit de veren moeten want dan doen we eerst een museum. Ze is normaal geen vroege vogel maar ook geen kwade vogel zegt ze .... Dat valt dan weeral mee, geen vrouwen met een ochtendhumeur!